δεύτερος
Grec modifier
Étymologie modifier
- Du grec ancien δεύτερος, deúteros.
Adjectif modifier
δεύτερος, dhéfteros \Prononciation ?\ ordinal
Vocabulaire apparenté par le sens modifier
| 1er | 2e | 3e | 4e | 5e | 6e | 7e | 8e | 9e |
| πρώτος | δεύτερος | τρίτος | τέταρτος | πέμπτος | έκτος | έβδομος | όγδοος | ένατος |
| 10e | 11e | 12e | 20e | 30e | 40e | 50e | 60e | 70e | 80e | 90e |
| δέκατος | ενδέκατος | δωδέκατος | εικοστός | τριακοστός | τεσσαρακοστός | πεντηκοστός | εξηκοστός | εβδομηκοστός | ογδοηκοστός | ενενηκοστός |
| 100e | 200e | 300e | 400e | 500e | 600e | 700e | 800e | 900e | 1000e |
| εκατοστός | διακοσιοστός | τριακοσιοστός | τετρακοσιοστός | πεντακοσιοστός | εξακοσιοστός | εφτακοσιοστός | οχτακοσιοστός | εννιακοσιοστός | χιλιοστός |
Références modifier
- Λεξικό της κοινής νεοελληνικής, Fondation Manolis Triantafyllidis, 1998 (δεύτερος)
Grec ancien modifier
Étymologie modifier
Adjectif modifier
δεύτερος, deúteros ordinal
- Second, deuxième.
- (Par suite) Qui vient après.
Dérivés modifier
Références modifier
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
- « δεύτερος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage