στόμα
Grec modifier
Étymologie modifier
- Du grec ancien στόμα.
Nom commun modifier
| Cas | Singulier | Pluriel | ||
|---|---|---|---|---|
| Nominatif | το | στόμα | τα | στόματα |
| Génitif | του | στόματος | των | στομάτων |
| Accusatif | το | στόμα | τα | στόματα |
| Vocatif | στόμα | στόματα | ||
στόμα (stóma) \Prononciation ?\ neutre
Grec ancien modifier
Étymologie modifier
- De l’indo-européen commun *stomen-, qui a également donné Stimme (« voix ») en allemand, staon (« palais de la bouche ») en breton.
Nom commun modifier
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | τὸ | στόμα | τὰ | στόματα | τὼ | στόματε |
| Vocatif | στόμα | στόματα | στόματε | |||
| Accusatif | τὸ | στόμα | τὰ | στόματα | τὼ | στόματε |
| Génitif | τοῦ | στόματος | τῶν | στομάτων | τοῖν | στομάτοιν |
| Datif | τῷ | στόματι | τοῖς | στόμασι(ν) | τοῖν | στομάτοιν |
στόμα, stóma *\ˈsto.ma\ neutre
- (Anatomie) Bouche.
- (Armement) Pointe.
- (Géographie) Embouchure d’un fleuve.
- (Par extension) Orifice, ouverture, entrée (d’un port, d’un golfe).
Variantes modifier
- στύμα (Éolien)
Apparentés étymologiques modifier
Références modifier
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
- Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage