Breton modifier

Pronom personnel modifier

acʼhanon \a.ˈɣãː.nɔ̃n\

  1. Moi (après le verbe).
    • — « Ha bet oc’h e-barzh ?
      — « N’on ket, peogwir n’hoc’h eus ket respontet ac’hanon. »
      — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 69)
      — « Et vous êtes allé à l’intérieur ?
      — « Non, puisque vous ne m’avez pas répondu. »
    • Lez ahanon trankil. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé - Première partie - Le langage figuré, 2e édition revue et augmentée 1970, page 99)
      Laisse-moi tranquille.

Vocabulaire apparenté par le sens modifier

Pronoms personnels en breton
Personne Nombre Genre Nominatif (1)
(Sujet)
Accusatif
(COD)
devant
le verbe
après
le verbe
1re Singulier masculin
ou féminin
me ma, va, ’m acʼhanon
2e masculin
ou féminin
te da, ’z acʼhanout
3e masculin e anezhañ
féminin hi he, hecʼh anezhi
1re Pluriel masculin ou
féminin
ni hol, hon, hor acʼhanomp
2e masculin ou
féminin (2)
cʼhwi ho, hocʼh acʼhanocʼh
3e masculin ou
féminin
int, i o anezho
(1) Cette forme est aussi utilisée comme COD après un verbe à l’impératif ou entre l’auxiliaire bezañ et le participe passé d’un verbe conjugué à un temps composé.
(2) La 2e personne du pluriel est aussi utilisée comme singulier de politesse.

Forme de préposition modifier

Personne Forme
1re du sing. acʼhanon
2e du sing. acʼhanout
3e masc. du sing. anezhañ
3e fém. du sing. anezhi
1re du plur. acʼhanomp
2e du plur. acʼhanocʼh
3e du plur. anezho
ou anezhe
Impersonnel acʼhanor

acʼhanon \a.ˈɣãː.nɔ̃n\

  1. Première personne du singulier des prépositions a et eus.
    • Petra a souhetit-hu acʼhanon-me ? — (Colloque français et breton, L. Prud’homme, Saint-Brieuc, 1863, page 83)
      Que souhaitez-vous de moi ?
    • Petra zonj acʼhanon ? — (Léon Le Berre, Sinatur an eil testamant, Ar Bobl, Karaez, 1911, page 22)
      Que pense-t-elle de moi ?