Voir aussi : Charmeur

Français modifier

Étymologie modifier

(XIIIe siècle) Charmeor, de charmer.

Adjectif modifier

Singulier Pluriel
Masculin charmeur
\ʃaʁ.mœʁ\

charmeurs
\ʃaʁ.mœʁ\
Féminin charmeuse
\ʃaʁ.møz\
charmeuses
\ʃaʁ.møz\

charmeur \ʃaʁ.mœʁ\ masculin

  1. Qui use de charmes ou qui fascine.
    • Elle souriait d’un air charmeur.
    • Voix charmeuse.

Synonymes modifier

Traductions modifier

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
charmeur charmeurs
\ʃaʁ.mœʁ\

charmeur \ʃaʁ.mœʁ\ masculin (pour une femme, on dit : charmeuse)

  1. Celui qui use de charmes ou qui fascine.
    • Un charmeur de serpents.
  2. (Vieilli) Celui qui exerce une influence magique.
  3. Celui qui plaît, qui séduit les gens.
    • On ne lui résiste pas, c’est un charmeur.
    • Mon mari était un charmeur et je l’ai quitté. — (Lise Bourbeau, Les relations intimes, 1992)

Dérivés modifier

Synonymes modifier

Qui exerce une influence magique :
Qui plaît, qui séduit :

Traductions modifier

Prononciation modifier

Homophones modifier

Anagrammes modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Références modifier

Voir aussi modifier

Néerlandais modifier

Étymologie modifier

(Date à préciser) Du français charmeur.

Nom commun modifier

Nombre Singulier Pluriel
Nom charmeur charmeurs
Diminutif

charmeur \Prononciation ?\ masculin (pour une femme, on dit : charmeuse)

  1. Charmeur.

Apparentés étymologiques modifier

Taux de reconnaissance modifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 99,2 % des Flamands,
  • 98,7 % des Néerlandais.

Prononciation modifier

Prononciation manquante. (Ajouter)

Références modifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]