merenn
Breton modifier
Étymologie modifier
- De l’ancien français merienne (« méridienne »).
- Du moyen breton merēn[1].
Nom commun modifier
Mutation | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Non muté | merenn | merennoù |
Adoucissante | verenn | verennoù |
merenn \ˈmeː.rɛn\ féminin
- (Cuisine) Déjeuner.
- En devezh-se e welis va zad o tont d’e verenn, liv an tregas war e zremm. — (Roparz Hemon, Diamantoù Keroulaz, Al Liamm, 1964, page 67)
- Ce jour-là je vis mon père venir déjeuner, l’air tracassé.
- Gaovan neuze a cʼhalvas e vevel, a savas hag en em wiskas, hag a yeas dʼe verenn. — (Roparz Hemon, Gaovan hag an Den Gwer, eil emb. Levrioù Skol al Louarn (An Here), 1988, page 49)
- Gauvain appela alors son valet, se leva et s’habilla, et alla déjeuner.
- En devezh-se e welis va zad o tont d’e verenn, liv an tregas war e zremm. — (Roparz Hemon, Diamantoù Keroulaz, Al Liamm, 1964, page 67)
- (Dialectal) Collation, Goûter.
- Gwechall ne veze ket a gafe da verenn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé - Première partie - Le langage figuré, 2ème ed. revue et augmentée 1970, page 119)
- Autrefois on n’avait pas de café à la collation.
- Gwechall ne veze ket a gafe da verenn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé - Première partie - Le langage figuré, 2ème ed. revue et augmentée 1970, page 119)
Vocabulaire apparenté par le sens modifier
Dérivés modifier
Références modifier
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499