Voir aussi : meren, měřen

Breton modifier

Étymologie modifier

De l’ancien français merienne (« méridienne »).
Du moyen breton merēn[1].

Nom commun modifier

Mutation Singulier Pluriel
Non muté merenn merennoù
Adoucissante verenn verennoù

merenn \ˈmeː.rɛn\ féminin

  1. (Cuisine) Déjeuner.
    • En devezh-se e welis va zad o tont d’e verenn, liv an tregas war e zremm. — (Roparz Hemon, Diamantoù Keroulaz, Al Liamm, 1964, page 67)
      Ce jour-là je vis mon père venir déjeuner, l’air tracassé.
    • Gaovan neuze a cʼhalvas e vevel, a savas hag en em wiskas, hag a yeas dʼe verenn. — (Roparz Hemon, Gaovan hag an Den Gwer, eil emb. Levrioù Skol al Louarn (An Here), 1988, page 49)
      Gauvain appela alors son valet, se leva et s’habilla, et alla déjeuner.
  2. (Dialectal) Collation, Goûter.
    • Gwechall ne veze ket a gafe da verenn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé - Première partie - Le langage figuré, 2ème ed. revue et augmentée 1970, page 119)
      Autrefois on n’avait pas de café à la collation.

Vocabulaire apparenté par le sens modifier

Dérivés modifier

Références modifier

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499