pacta
Espagnol modifier
Forme de verbe modifier
Voir la conjugaison du verbe pactar | ||
---|---|---|
Indicatif | Présent | |
(él/ella/usted) pacta | ||
Impératif | Présent | (tú) pacta |
pacta \ˈpak.ta\
- Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif de pactar.
- Deuxième personne du singulier (tú) de l’impératif de de pactar.
Prononciation modifier
- Madrid : \ˈpak.ta\
- Mexico, Bogota : \ˈpak.t(a)\
- Santiago du Chili, Caracas : \ˈpak.ta\
Latin modifier
Étymologie modifier
- Féminin de pactus (« fiancé »).
Nom commun modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | pactă | pactae |
Vocatif | pactă | pactae |
Accusatif | pactăm | pactās |
Génitif | pactae | pactārŭm |
Datif | pactae | pactīs |
Ablatif | pactā | pactīs |
pacta \Prononciation ?\ féminin (pour un homme, on dit : pactus)
- Fiancée.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Synonymes modifier
Forme d’adjectif modifier
pacta \Prononciation ?\
- Nominatif féminin singulier de pactus.
- Vocatif féminin singulier de pactus.
- Ablatif féminin singulier de pactus.
- Nominatif neutre pluriel de pactus.
- Vocatif neutre pluriel de pactus.
- Accusatif neutre pluriel de pactus.
Références modifier
- « pacta », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage