Breton modifier

Forme de verbe modifier

sutor \ˈsy.tːɔr\

  1. Forme impersonnelle du futur de l’indicatif du verbe sutal/sutañ.

Latin modifier

Étymologie modifier

Déverbal de suo, dérivé de sutus, avec le suffixe -tor.

Nom commun modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif sutor sutorēs
Vocatif sutor sutorēs
Accusatif sutorem sutorēs
Génitif sutoris sutorum
Datif sutorī sutoribus
Ablatif sutorĕ sutoribus

sutor \Prononciation ?\ masculin (pour une femme, on dit : sutrix)

  1. (Cordonnerie) Cordonnier.
    • ne sutor, supra crepidam. — (Pline l’ancien, 35,85.)
      Que le cordonnier ne juge pas au-dessus de la crépide - À chacun son métier.
    • Tantum dat tibi Roma basiorum
      Post annos modo quindecim reverso,
      Quantum Lesbia non dedit Catullo.
      Te vicinia tota, te pilosus
      Hircoso premit osculo colonus;
      Hinc instat tibi textor, inde fullo,
      Hinc sutor modo pelle basiata,
      Hinc menti dominus periculosi,
      Hinc et dexiocholus, inde lippus,
      Fellatorque recensque cunnilingus.
      Iam tanti tibi non fuit redire.
      — (Martial, Epigrammaton, LIX)
      Rome te donne plus de baisers,
      après quinze ans d'absence,
      que Catulle n'en reçut jamais de Lesbie.
      Tous tes voisins te baisent :
      ton fermier te fait un baiser qui sent le bouc.
      Puis vient le tisserand, puis le foulon,
      puis le cordonnier, dont la bouche sent le cuir ;
      puis un autre baiseur au menton peuplé de vermine ;
      puis un louche, puis un chassieux,
      puis une bouche qui suce, puis une autre qui vient de lécher.
      Tu n'as pas gagné gros à revenir.

Dérivés modifier

Références modifier