βάρβαρος

Voir aussi : βάρϐαρος

Grec

Étymologie

Du grec ancien βάρβαρος, bárbaros. Apparenté au sanskrit बर्बर, barbara (« non-Aryen »).

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	ο	βάρβαρος	οι	βάρβαροι
Génitif	του	βάρβαρου	των	βάρβαρων
Accusatif	το(ν)	βάρβαρο	τους	βάρβαρους
Vocatif		βάρβαρε		βάρβαροι

βάρβαρος (várvaros) \ˈvaɾ.va.ɾɔs\ masculin

1. Barbare, sauvage.

Adjectif

βάρβαρος (várvaros) \ˈvaɾ.va.ɾɔs\

1. Barbare, sauvage.

Grec ancien

Étymologie

Mot expressif, onomatopée évoquant des bruits incompréhensibles, des sons perçus βαρ-βαρ (bar-bar) incompréhensibles pour les Grecs anciens et parlés par les étrangers. Apparenté au sanskrit बर्बर, barbara (« non-Aryen »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βάρβαρος		βάρβαρος		βάρβαρον
vocatif		βάρβαρε		βάρβαρε		βάρβαρον
accusatif		βάρβαρον		βάρβαρον		βάρβαρον
génitif		βαρβάρου		βαρβάρου		βαρβάρου
datif		βαρβάρῳ		βαρβάρῳ		βαρβάρῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βαρβάρω		βαρβάρω		βαρβάρω
vocatif		βαρβάρω		βαρβάρω		βαρβάρω
accusatif		βαρβάρω		βαρβάρω		βαρβάρω
génitif		βαρβάροιν		βαρβάροιν		βαρβάροιν
datif		βαρβάροιν		βαρβάροιν		βαρβάροιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βάρβαροι		βάρβαροι		βάρβαρα
vocatif		βάρβαροι		βάρβαροι		βάρβαρα
accusatif		βαρβάρους		βαρβάρους		βάρβαρα
génitif		βαρβάρων		βαρβάρων		βαρβάρων
datif		βαρβάροις		βαρβάροις		βαρβάροις

βάρβαρος, bárbaros *\bár.ba.ros\

1. Barbare.

Variantes

• βάρϐαρος

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : βάρβαρος
• Latin : barbarus
• Espagnol : bereber
• Français : berbère, barbare