γυναικεῖος

Grec ancien

Étymologie

 Dérivé de γυνή, gynḗ (« femme »), avec le suffixe -ιος.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		γυναικεῖος		γυναικεία		γυναικεῖον
vocatif		γυναικεῖε		γυναικεία		γυναικεῖον
accusatif		γυναικεῖον		γυναικείαν		γυναικεῖον
génitif		γυναικείου		γυναικείας		γυναικείου
datif		γυναικείῳ		γυναικείᾳ		γυναικείῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		γυναικείω		γυναικεία		γυναικείω
vocatif		γυναικείω		γυναικείω		γυναικείω
accusatif		γυναικείω		γυναικεία		γυναικείω
génitif		γυναικείοιν		γυναικείαιν		γυναικείοιν
datif		γυναικείοιν		γυναικείαιν		γυναικείοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		γυναικεῖοι		γυναικεῖαι		γυναικεῖα
vocatif		γυναικεῖοι		γυναικεῖαι		γυναικεῖα
accusatif		γυναικείους		γυναικείας		γυναικεία
génitif		γυναικείων		γυναικείων		γυναικείων
datif		γυναικείοις		γυναικείαις		γυναικείοις

γυναικεῖος, gynaikeîos

1. Féminin, de femme.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Dérivés

• γυναικεῖον (« gynécée »)
• γυναικεῖα (« parties sexuelles de la femme »)

Antonymes

• ἀνδρεῖος

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : γυναικείος
• Latin : gynaeceum

Prononciation

• \ɡy.nai̯.kêː.os\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• \ɡy.nɛˈki.os\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• \ɣy.nɛˈki.os\ (Koinè (IV^e siècle))
• \ʝy.neˈci.os\ (Byzance (X^e siècle))
• \ʝi.neˈci.os\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage