διάδοχος

Grec

Étymologie

Du grec ancien διάδοχος, diádokhos.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διάδοχος		διάδοχη		διάδοχο
génitif		διάδοχου		διάδοχης		διάδοχου
accusatif		διάδοχο		διάδοχη		διάδοχο
vocatif		διάδοχε		διάδοχη		διάδοχο
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διάδοχοι		διάδοχες		διάδοχα
génitif		διάδοχων		διάδοχων		διάδοχων
accusatif		διάδοχους		διάδοχες		διάδοχα
vocatif		διάδοχοι		διάδοχες		διάδοχα

διάδοχος (dhiádhokhos) \ði.ˈa.ðɔ.xɔs\

1. Qui succède.
   • Μετά την πολιτική κρίση όλοι αναρωτιούνται για το ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	ο	διάδοχος	οι	διάδοχοι
Génitif	του	διαδόχου	των	διαδόχων
Accusatif	τον	διάδοχο	τους	διαδόχους
Vocatif		διάδοχε		διάδοχοι

διάδοχος (dhiádhokhos) \ði.ˈa.ðɔ.xɔs\ masculin

1. Successeur.
2. Héritier.
   • ο διάδοχος του θρόνου δολοφονήθηκε από έναν στασιαστή, ο οποίος βασίλεψε για ένα μόλις μήνα προτού ανατραπεί από το εξεγερμένο πλήθος

     Le prince héritier, etc.

Grec ancien

Étymologie

Déverbal de διαδέχομαι, diadékhomai (« succéder »).

Adjectif

διάδοχος, diádokhos *\Prononciation ?\ masculin

1. Successeur, suivant.
   • διάδοχος κακῶν κακοῖς

     un mal suivant un autre.

2. Relai.
   • διάδοχοι ἐφοίτων

     travaillant sans relâche, en se relayant.

Nom commun

διάδοχος, diádokhos *\Prononciation ?\ masculin

1. Successeur.
   • διάδοχος Κλεάνδρῳ

Dérivés

• διαδοχικός

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : διάδοχος
• Français : diadoque

Références

• « διάδοχος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage