Grec modifier

Étymologie modifier

Du grec ancien δυνατός, dunatós.

Adjectif modifier

cas singulier
masculin féminin neutre
nominatif δυνατός δυνατή δυνατό
génitif δυνατού δυνατής δυνατού
accusatif δυνατό δυνατή δυνατό
vocatif δυνατέ δυνατή δυνατό
cas pluriel
masculin féminin neutre
nominatif δυνατοί δυνατές δυνατά
génitif δυνατών δυνατών δυνατών
accusatif δυνατούς δυνατές δυνατά
vocatif δυνατοί δυνατές δυνατά

δυνατός, dinatós \ði.na.ˈtɔs\

  1. Fort, puissant.
    • Είναι τόσο δυνατός που λυγίζει ακόμα και σίδερα, si fort qu'il peut tordre le fer.
  2. Possible.

Dérivés modifier

Grec ancien modifier

Étymologie modifier

De δύναμαι, dúnamai (« pouvoir »).

Adjectif modifier

cas singulier
masculin féminin neutre
nominatif δυνατός δυνατή δυνατόν
vocatif δυνατέ δυνατή δυνατόν
accusatif δυνατόν δυνατήν δυνατόν
génitif δυνατοῦ δυνατῆς δυνατοῦ
datif δυνατ δυνατ δυνατ
cas duel
masculin féminin neutre
nominatif δυνατώ δυνατά δυνατώ
vocatif δυνατώ δυνατά δυνατώ
accusatif δυνατώ δυνατά δυνατώ
génitif δυνατοῖν δυναταῖν δυνατοῖν
datif δυνατοῖν δυναταῖν δυνατοῖν
cas pluriel
masculin féminin neutre
nominatif δυνατοί δυναταί δυνατά
vocatif δυνατοί δυναταί δυνατά
accusatif δυνατούς δυνατάς δυνατά
génitif δυνατῶν δυνατῶν δυνατῶν
datif δυνατοῖς δυναταῖς δυνατοῖς

δυνατός, dunatós

  1. Qui peut, capable de, puissant, fort.
    • τὸ δυνατώτατον
      Les hommes les plus forts, les plus capables.
    1. Qui peut remplir son office.
    • ὁδὸς δυνατὴ καὶ τοῖς ὑποζυγίοις πορεύεσθαι
      route praticable, etc.
    1. (Par suite) Puissant, influent.
  2. Ce qui se peut, possible.

Références modifier