εὐχάριστος

Voir aussi : ευχάριστος

Grec ancien

Étymologie

Voir εὔχαρις, composé de εὖ, eû (« bien ») et de χάρις, kháris (« réjouir »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		εὐχάριστος		εὐχάριστος		εὐχάριστον
vocatif		εὐχάριστε		εὐχάριστε		εὐχάριστον
accusatif		εὐχάριστον		εὐχάριστον		εὐχάριστον
génitif		εὐχαρίστου		εὐχαρίστου		εὐχαρίστου
datif		εὐχαρίστῳ		εὐχαρίστῳ		εὐχαρίστῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		εὐχαρίστω		εὐχαρίστω		εὐχαρίστω
vocatif		εὐχαρίστω		εὐχαρίστω		εὐχαρίστω
accusatif		εὐχαρίστω		εὐχαρίστω		εὐχαρίστω
génitif		εὐχαρίστοιν		εὐχαρίστοιν		εὐχαρίστοιν
datif		εὐχαρίστοιν		εὐχαρίστοιν		εὐχαρίστοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		εὐχάριστοι		εὐχάριστοι		εὐχάριστα
vocatif		εὐχάριστοι		εὐχάριστοι		εὐχάριστα
accusatif		εὐχαρίστους		εὐχαρίστους		εὐχάριστα
génitif		εὐχαρίστων		εὐχαρίστων		εὐχαρίστων
datif		εὐχαρίστοις		εὐχαρίστοις		εὐχαρίστοις

εὐχάριστος, eukháristos

1. Agréable.
2. Reconnaissant.

Prononciation

• \eu̯.kʰá.ris.tos\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• \eʍˈkʰa.ris.tos\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• \eɸˈxa.ris.tos\ (Koinè (IV^e siècle))
• \efˈxa.ris.tos\ (Byzance (X^e siècle))
• \efˈxa.ris.tos\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage