πεντήκοντα

Grec ancien

Étymologie

De πέντε, pénte (« cinq »). Voir τριάκοντα, triákonta au sujet de la finale.

Adjectif numéral

πεντήκοντα, pentếkonta cardinal indéclinable

1. Cinquante.
   • δύο χρεοφειλέται ἦσαν δανιστῇ τινι· ὁ εἷς ὤφειλεν δηνάρια πεντακόσια, ὁ δὲ ἕτερος πεντήκοντα — (Évangile selon Luc, 7:41)

     Un créancier avait deux débiteurs : l’un devait cinq cents deniers, et l’autre cinquante.

Variantes

• πεντείκοντα (béotien)

Dérivés

• πεντηκονταέτης
• πεντηκοντάπαις
• πεντηκονταρχέω
• πεντηκόνταρχος
• πεντηκοντήρ
• πεντηκοντόγυος
• πεντηκοντόργυιος
• πεντηκόντορος
• πεντηκοντούτης
• πεντηκόσιοι
• πεντηκοστήρ
• πεντηκοστός
• πεντηκοστύς

Prononciation

(Classique) : *\pentɛː́konta\

(Koinè) : *\pɛntˈeːko̞nta\

(Byzantine) : *\pentˈikonta\

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• « πεντήκοντα », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage