ποιητικός

Grec

Étymologie

Du grec ancien ποιητικός, poietikos.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ποιητικός		ποιητική		ποιητικό
génitif		ποιητικού		ποιητικής		ποιητικού
accusatif		ποιητικό		ποιητική		ποιητικό
vocatif		ποιητικέ		ποιητική		ποιητικό
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ποιητικοί		ποιητικές		ποιητικά
génitif		ποιητικών		ποιητικών		ποιητικών
accusatif		ποιητικούς		ποιητικές		ποιητικά
vocatif		ποιητικοί		ποιητικές		ποιητικά

ποιητικός (piitikós) \pi.i.ti.ˈkɔs\

1. Poétique.

Grec ancien

Étymologie

De ποιητής, poiétês (« faiseur », « créateur », « auteur », « poète ») avec le suffixe -ικός, -ikós (« -ique »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ποιητικός		ποιητική		ποιητικόν
vocatif		ποιητικέ		ποιητική		ποιητικόν
accusatif		ποιητικόν		ποιητικήν		ποιητικόν
génitif		ποιητικοῦ		ποιητικῆς		ποιητικοῦ
datif		ποιητικῷ		ποιητικῇ		ποιητικῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ποιητικώ		ποιητικά		ποιητικώ
vocatif		ποιητικώ		ποιητικά		ποιητικώ
accusatif		ποιητικώ		ποιητικά		ποιητικώ
génitif		ποιητικοῖν		ποιητικαῖν		ποιητικοῖν
datif		ποιητικοῖν		ποιητικαῖν		ποιητικοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ποιητικοί		ποιητικαί		ποιητικά
vocatif		ποιητικοί		ποιητικαί		ποιητικά
accusatif		ποιητικούς		ποιητικάς		ποιητικά
génitif		ποιητικῶν		ποιητικῶν		ποιητικῶν
datif		ποιητικοῖς		ποιητικαῖς		ποιητικοῖς

ποιητικός, poiêtikós \po͜i.ɛː.ti.ˈkos\

1. Qui a la vertu de faire, de créer, de produire.
2. (Art) propre à créer, confectionner.
3. Ingénieux.
4. Propre à la poésie.

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901