φωνῆεν

Voir aussi : φωνήεν

Grec ancien

Étymologie

Neutre substantivé de l’adjectif φωνήεις, phōnḗeis (« vocalique »).

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	τὸ	φωνῆεν	τὰ	φωνήεντα	τὼ	φωνήεντε
Vocatif		φωνῆεν		φωνήεντα		φωνήεντε
Accusatif	τὸ	φωνῆεν	τὰ	φωνήεντα	τὼ	φωνήεντε
Génitif	τοῦ	φωνήεντος	τῶν	φωνηέντων	τοῖν	φωνηέντοιν
Datif	τῷ	φωνήεντι	τοῖς	φωνήενσι(ν)	τοῖν	φωνηέντοιν

φωνῆεν, phōnêen \pʰɔː.nɛ̂ː.en\ neutre

1. Voyelle.