ἀδιάλειπτος

Grec ancien

Étymologie

De ἀ-, a- (« préfixe privatif ») et διάλειπτος, diáleiptos (« interrompu »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἀδιάλειπτος		ἀδιάλειπτος		ἀδιάλειπτον
vocatif		ἀδιάλειπτε		ἀδιάλειπτε		ἀδιάλειπτον
accusatif		ἀδιάλειπτον		ἀδιάλειπτον		ἀδιάλειπτον
génitif		ἀδιαλείπτου		ἀδιαλείπτου		ἀδιαλείπτου
datif		ἀδιαλείπτῳ		ἀδιαλείπτῳ		ἀδιαλείπτῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἀδιαλείπτω		ἀδιαλείπτω		ἀδιαλείπτω
vocatif		ἀδιαλείπτω		ἀδιαλείπτω		ἀδιαλείπτω
accusatif		ἀδιαλείπτω		ἀδιαλείπτω		ἀδιαλείπτω
génitif		ἀδιαλείπτοιν		ἀδιαλείπτοιν		ἀδιαλείπτοιν
datif		ἀδιαλείπτοιν		ἀδιαλείπτοιν		ἀδιαλείπτοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἀδιάλειπτοι		ἀδιάλειπτοι		ἀδιάλειπτα
vocatif		ἀδιάλειπτοι		ἀδιάλειπτοι		ἀδιάλειπτα
accusatif		ἀδιαλείπτους		ἀδιαλείπτους		ἀδιάλειπτα
génitif		ἀδιαλείπτων		ἀδιαλείπτων		ἀδιαλείπτων
datif		ἀδιαλείπτοις		ἀδιαλείπτοις		ἀδιαλείπτοις

ἀδιάλειπτος, adiáleiptos *\a.di.ˈa.leːp.tos\

1. Non interrompu.

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952