ἐτυμολογία

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de ἐτυμόλογος, etymólogos, avec le suffixe -ία, -ía.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ἡ	ἐτυμολογία	αἱ	ἐτυμολογιαι	τὼ	ἐτυμολογία
Vocatif		ἐτυμολογία		ἐτυμολογιαι		ἐτυμολογία
Accusatif	τὴν	ἐτυμολογίαν	τὰς	ἐτυμολογίας	τὼ	ἐτυμολογία
Génitif	τῆς	ἐτυμολογίας	τῶν	[[{{{4}}}ῶν|{{{4}}}ῶν]]	τοῖν	ἐτυμολογίαιν
Datif	τῇ	ἐτυμολογίᾳ	ταῖς	ἐτυμολογίαις	τοῖν	ἐτυμολογίαιν

ἐτυμολογία, etymología féminin

1. Sens véritable ou origine d’un mot ; étymologie.

Dérivés

• ἐτυμολογικός

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : ετυμολογία
• Latin : etymologia

Prononciation

• *\e.ty.mo.lo.ɡí.aː\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\ɛ.ty.mo.loˈɡi.a\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\e.ty.mo.loˈɣi.a\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\e.ty.mo.loˈʝi.a\ (Byzance (X^e siècle))
• *\e.ti.mo.loˈʝi.a\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901