Voir aussi : Our, our

Anglais modifier

Étymologie modifier

De l’ancien français -our.

Suffixe modifier

-our (pluriel : -ours)

  1. (Royaume-Uni) -eur, terminaison qui indique une qualité ou un caractère.
    • flavour, labour, valour.

Variantes orthographiques modifier

Notes modifier

  • Les mots modernes qui se forment d'un verbe emploient -or en britannique comme en américain: refrigerator, escalator, calculator.

Breton modifier

Étymologie modifier

→ voir gour.
À comparer avec les suffixes -wr en gallois, -or en cornique (même étymologie).

Suffixe modifier

Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
-our -ourien -ourion

-our \ur\

  1. Suffixe d'agent en breton, le second après -er.
    • Techet eo ar yez vremañ da lakaat diforcʼh etre ar gerioù en -er hag ar re en -our. Ar re-mañ a zo a uhelocʼh dere. Evelse e vo ul liorzher un den a labour el liorzhoù hag ul liorzhour unan hag a gempenn liorzhoù kaer ; ur cʼhaner a vo unan a gan hag ur cʼhanour a vo un arzour war ar cʼhan. — (Frañsez Kervella, Yezhadur Bras ar Brezhoneg, Skridoù Breizh, La Baule, 1947, page 434)
      De nos jours la langue a tendance à différencier les mots en -er de ceux en -our. Ces derniers sont dans un registre supérieur. Ainsi un jardinier désignera quelquʼun travaillant dans les jardins et un horticulteur quelquʼun qui les entretient ; un chanteur caractérisera quelquʼun qui chante et un chanteur un artiste.

Composés modifier

Ancien français modifier

Étymologie modifier

(Siècle à préciser) Du latin -or.

Nom commun modifier

-our féminin

  1. Variante de -eur.

Composés modifier

Références modifier