Étymologie

modifier
(Siècle à préciser) Du latin Britannicus, ainsi nommé en raison des victoires de son père en Grande-Bretagne.

Nom propre

modifier

Britannicus \Prononciation ?\ masculin

  1. (Antiquité) Fils de l’empereur Claude et de sa troisième femme Messaline.

Traductions

modifier

Voir aussi

modifier

Étymologie

modifier
Dérivé de Britannia, avec le suffixe -icus.

Adjectif

modifier

Nom propre

modifier
Cas Singulier
Nominatif Britannicus
Vocatif Britannice
Accusatif Britannicum
Génitif Britannicī
Datif Britannicō
Ablatif Britannicō

Britannicus \Prononciation ?\ masculin

  1. Britannicus.
    • Quo quidem tempore aiunt metoposcopum, a Narcisso Claudii liberto adhibitum, ut Britannicum inspiceret, constantissime affirmasse, illud quidem nullo modo, ceterum Titum, qui tunc prope astabat, utique imperaturum.  (Suétone, Vita divi Titi)
      On assure qu’à cette époque, Narcisse, affranchi de Claude, avait fait venir un devin pour tirer l’horoscope de Britannicus par l’inspection des traits du visage, et que le devin avait constamment affirmé que jamais ce jeune régnerait, mais que Titus, qui était alors auprès de lui, serait certainement élevé à l’empire.  (traduction)

Voir aussi

modifier

Références

modifier