Conjugaison:français/concomiter

Conjugaison en français
concomiter
Verbe du premier groupe,
conjugué comme {{fr-conj-1}}

Conjugaison de concomiter, verbe du 1er groupe, conjugué avec l’auxiliaire avoir.


Modes impersonnels

Indicatif

Présent
je  concomite \ʒə  kɔ̃.kɔ.mit\
tu  concomites \ty  kɔ̃.kɔ.mit\
il/elle/on  concomite \[il/ɛl/ɔ̃]  kɔ̃.kɔ.mit\
nous  concomitons \nu  kɔ̃.kɔ.mi.tɔ̃\
vous  concomitez \vu  kɔ̃.kɔ.mi.te\
ils/elles  concomitent \[il/ɛl]  kɔ̃.kɔ.mit\
Passé composé
j’ai  concomité  \ʒ‿e kɔ̃.kɔ.mi.te\
tu as  concomité  \ty a kɔ̃.kɔ.mi.te\
il/elle/on a  concomité  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a kɔ̃.kɔ.mi.te\
nous avons  concomité  \nu.z‿a.vɔ̃ kɔ̃.kɔ.mi.te\
vous avez  concomité  \vu.z‿a.ve kɔ̃.kɔ.mi.te\
ils/elles ont  concomité  \[i/ɛ]l.z‿ɔ̃ kɔ̃.kɔ.mi.te\
Imparfait
je  concomitais \ʒə  kɔ̃.kɔ.mi.tɛ\
tu  concomitais \ty  kɔ̃.kɔ.mi.tɛ\
il/elle/on  concomitait \[il/ɛl/ɔ̃]  kɔ̃.kɔ.mi.tɛ\
nous  concomitions \nu  kɔ̃.kɔ.mi.tjɔ̃\
vous  concomitiez \vu  kɔ̃.kɔ.mi.tje\
ils/elles  concomitaient \[il/ɛl]  kɔ̃.kɔ.mi.tɛ\
Plus-que-parfait
j’avais  concomité  \ʒ‿a.vɛ kɔ̃.kɔ.mi.te\
tu avais  concomité  \ty a.vɛ kɔ̃.kɔ.mi.te\
il/elle/on avait  concomité  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a.vɛ kɔ̃.kɔ.mi.te\
nous avions  concomité  \nu.z‿a.vjɔ̃ kɔ̃.kɔ.mi.te\
vous aviez  concomité  \vu.z‿a.vje kɔ̃.kɔ.mi.te\
ils/elles avaient  concomité  \[i/ɛ]l.z‿a.vɛ kɔ̃.kɔ.mi.te\
Passé simple
je  concomitai \ʒə  kɔ̃.kɔ.mi.te\
tu  concomitas \ty  kɔ̃.kɔ.mi.ta\
il/elle/on  concomita \[il/ɛl/ɔ̃]  kɔ̃.kɔ.mi.ta\
nous  concomitâmes \nu  kɔ̃.kɔ.mi.tam\
vous  concomitâtes \vu  kɔ̃.kɔ.mi.tat\
ils/elles  concomitèrent \[il/ɛl]  kɔ̃.kɔ.mi.tɛʁ\
Passé antérieur
j’eus  concomité  \ʒ‿y kɔ̃.kɔ.mi.te\
tu eus  concomité  \ty y kɔ̃.kɔ.mi.te\
il/elle/on eut  concomité  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y kɔ̃.kɔ.mi.te\
nous eûmes  concomité  \nu.z‿ym kɔ̃.kɔ.mi.te\
vous eûtes  concomité  \vu.z‿yt kɔ̃.kɔ.mi.te\
ils/elles eurent  concomité  \[i/ɛ]l.z‿yʁ kɔ̃.kɔ.mi.te\
Futur simple
je  concomiterai \ʒə  kɔ̃.kɔ.mi.t(ə.)ʁe\
tu  concomiteras \ty  kɔ̃.kɔ.mi.t(ə.)ʁa\
il/elle/on  concomitera \[il/ɛl/ɔ̃]  kɔ̃.kɔ.mi.t(ə.)ʁa\
nous  concomiterons \nu  kɔ̃.kɔ.mi.t(ə.)ʁɔ̃\
vous  concomiterez \vu  kɔ̃.kɔ.mi.t(ə.)ʁe\
ils/elles  concomiteront \[il/ɛl]  kɔ̃.kɔ.mi.t(ə.)ʁɔ̃\
Futur antérieur
j’aurai  concomité  \ʒ‿o.ʁe kɔ̃.kɔ.mi.te\
tu auras  concomité  \ty o.ʁa kɔ̃.kɔ.mi.te\
il/elle/on aura  concomité  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿o.ʁa kɔ̃.kɔ.mi.te\
nous aurons  concomité  \nu.z‿o.ʁɔ̃ kɔ̃.kɔ.mi.te\
vous aurez  concomité  \vu.z‿o.ʁe kɔ̃.kɔ.mi.te\
ils/elles auront  concomité  \[i/ɛ]l.z‿o.ʁɔ̃ kɔ̃.kɔ.mi.te\

Subjonctif

Présent
que je  concomite \kə ʒə  kɔ̃.kɔ.mit\
que tu  concomites \kə ty  kɔ̃.kɔ.mit\
qu’il/elle/on  concomite \k‿[il/ɛl/ɔ̃]  kɔ̃.kɔ.mit\
que nous  concomitions \kə nu  kɔ̃.kɔ.mi.tjɔ̃\
que vous  concomitiez \kə vu  kɔ̃.kɔ.mi.tje\
qu’ils/elles  concomitent \k‿[il/ɛl]  kɔ̃.kɔ.mit\
Passé
que j’aie  concomité  \kə ʒ‿ɛ kɔ̃.kɔ.mi.te\
que tu aies  concomité  \kə ty ɛ kɔ̃.kɔ.mi.te\
qu’il/elle/on ait  concomité  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ɛ kɔ̃.kɔ.mi.te\
que nous ayons  concomité  \kə nu.z‿ɛ.jɔ̃ kɔ̃.kɔ.mi.te\
que vous ayez  concomité  \kə vu.z‿ɛ.je kɔ̃.kɔ.mi.te\
qu’ils/elles aient  concomité  \k‿[i/ɛ]l.z‿ɛ kɔ̃.kɔ.mi.te\
Imparfait
que je  concomitasse \kə ʒə  kɔ̃.kɔ.mi.tas\
que tu  concomitasses \kə ty  kɔ̃.kɔ.mi.tas\
qu’il/elle/on  concomitât \k‿[il/ɛl/ɔ̃]  kɔ̃.kɔ.mi.ta\
que nous  concomitassions \kə nu  kɔ̃.kɔ.mi.ta.sjɔ̃\
que vous  concomitassiez \kə vu  kɔ̃.kɔ.mi.ta.sje\
qu’ils/elles  concomitassent \k‿[il/ɛl]  kɔ̃.kɔ.mi.tas\
Plus-que-parfait
que j’eusse  concomité  \kə ʒ‿ys kɔ̃.kɔ.mi.te\
que tu eusses  concomité  \kə ty ys kɔ̃.kɔ.mi.te\
qu’il/elle/on eût  concomité  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y kɔ̃.kɔ.mi.te\
que nous eussions  concomité  \kə nu.z‿y.sjɔ̃ kɔ̃.kɔ.mi.te\
que vous eussiez  concomité  \kə vu.z‿y.sje kɔ̃.kɔ.mi.te\
qu’ils/elles eussent  concomité  \k‿[i/ɛ]l.z‿ys kɔ̃.kɔ.mi.te\

Conditionnel

Impératif

Présent
  concomite  \kɔ̃.kɔ.mit\
  concomitons  \kɔ̃.kɔ.mi.tɔ̃\
  concomitez  \kɔ̃.kɔ.mi.te\
Passé
 aie  concomité   \ɛ kɔ̃.kɔ.mi.te\ 
 ayons  concomité   \ɛ.jɔ̃ kɔ̃.kɔ.mi.te\ 
 ayez  concomité   \ɛ.je kɔ̃.kɔ.mi.te\