Conjugaison en français
inouïr
Verbe du deuxième groupe,
conjugué comme {{fr-conj-2-ïr}}

Conjugaison de inouïr, verbe du 2e groupe, conjugué avec l’auxiliaire avoir.


Modes impersonnels

Indicatif

Présent
j’ inouïs \ʒ‿ i.nwi\
tu  inouïs \ty  i.nwi\
il/elle/on  inouït \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.nwi\
nous  inouïssons \nu.z‿ i.nwi.sɔ̃\
vous  inouïssez \vu.z‿ i.nwi.se\
ils/elles  inouïssent \[il/ɛl].z‿ i.nwis\
Passé composé
j’ai  inouï  \ʒ‿e i.nwi\
tu as  inouï  \ty a.z‿i.nwi\
il/elle/on a  inouï  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a.i.nwi\
nous avons  inouï  \nu.z‿a.vɔ̃.z‿i.nwi\
vous avez  inouï  \vu.z‿a.ve.z‿i.nwi\
ils/elles ont  inouï  \[i/ɛ]l.z‿ɔ̃.t‿i.nwi\
Imparfait
j’ inouïssais \ʒ‿ i.nwi.sɛ\
tu  inouïssais \ty  i.nwi.sɛ\
il/elle/on  inouïssait \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.nwi.sɛ\
nous  inouïssions \nu.z‿ i.nwi.sjɔ̃\
vous  inouïssiez \vu.z‿ i.nwi.sje\
ils/elles  inouïssaient \[il/ɛl].z‿ i.nwi.sɛ\
Plus-que-parfait
j’avais  inouï  \ʒ‿a.vɛ.z‿i.nwi\
tu avais  inouï  \ty a.vɛ.z‿i.nwi\
il/elle/on avait  inouï  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a.vɛ.t‿i.nwi\
nous avions  inouï  \nu.z‿a.vjɔ̃.z‿i.nwi\
vous aviez  inouï  \vu.z‿a.vje.z‿i.nwi\
ils/elles avaient  inouï  \[i/ɛ]l.z‿a.vɛ.t‿i.nwi\
Passé simple
j’ inouïs \ʒ‿ i.nwi\
tu  inouïs \ty  i.nwi\
il/elle/on  inouït \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.nwi\
nous  inouïmes \nu.z‿ i.nwim\
vous  inouïtes \vu.z‿ i.nwit\
ils/elles  inouïrent \[il/ɛl].z‿ i.nwiʁ\
Passé antérieur
j’eus  inouï  \ʒ‿y.z‿i.nwi\
tu eus  inouï  \ty y.z‿i.nwi\
il/elle/on eut  inouï  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y.t‿i.nwi\
nous eûmes  inouï  \nu.z‿ym.z‿i.nwi\
vous eûtes  inouï  \vu.z‿yt.z‿i.nwi\
ils/elles eurent  inouï  \[i/ɛ]l.z‿yʁ.t‿i.nwi\
Futur simple
j’ inouïrai \ʒ‿ i.nwi.ʁe\
tu  inouïras \ty  i.nwi.ʁa\
il/elle/on  inouïra \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.nwi.ʁa\
nous  inouïrons \nu.z‿ i.nwi.ʁɔ̃\
vous  inouïrez \vu.z‿ i.nwi.ʁe\
ils/elles  inouïront \[il/ɛl].z‿ i.nwi.ʁɔ̃\
Futur antérieur
j’aurai  inouï  \ʒ‿o.ʁe i.nwi\
tu auras  inouï  \ty o.ʁa.z‿i.nwi\
il/elle/on aura  inouï  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿o.ʁa i.nwi\
nous aurons  inouï  \nu.z‿o.ʁɔ̃.z‿i.nwi\
vous aurez  inouï  \vu.z‿o.ʁe.z‿i.nwi\
ils/elles auront  inouï  \[i/ɛ]l.z‿o.ʁɔ̃.t‿i.nwi\

Subjonctif

Présent
que j’ inouïsse \kə ʒ‿ i.nwis\
que tu  inouïsses \kə ty  i.nwis\
qu’il/elle/on  inouïsse \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.nwis\
que nous  inouïssions \kə nu.z‿ i.nwi.sjɔ̃\
que vous  inouïssiez \kə vu.z‿ i.nwi.sje\
qu’ils/elles  inouïssent \k‿[il/ɛl].z‿ i.nwis\
Passé
que j’aie  inouï  \kə ʒ‿ɛ i.nwi\
que tu aies  inouï  \kə ty ɛ.z‿i.nwi\
qu’il/elle/on ait  inouï  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ɛ.t‿i.nwi\
que nous ayons  inouï  \kə nu.z‿ɛ.jɔ̃.z‿i.nwi\
que vous ayez  inouï  \kə vu.z‿ɛ.je.z‿i.nwi\
qu’ils/elles aient  inouï  \k‿[i/ɛ]l.z‿ɛ.t‿i.nwi\
Imparfait
que j’ inouïsse \kə ʒ‿ i.nwis\
que tu  inouïsses \kə ty  i.nwis\
qu’il/elle/on  inouït \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.nwi\
que nous  inouïssions \kə nu.z‿ i.nwi.sjɔ̃\
que vous  inouïssiez \kə vu.z‿ i.nwi.sje\
qu’ils/elles  inouïssent \k‿[il/ɛl].z‿ i.nwis\
Plus-que-parfait
que j’eusse  inouï  \kə ʒ‿ys i.nwi\
que tu eusses  inouï  \kə ty ys.z‿i.nwi\
qu’il/elle/on eût  inouï  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y.t‿i.nwi\
que nous eussions  inouï  \kə nu.z‿y.sjɔ̃.z‿i.nwi\
que vous eussiez  inouï  \kə vu.z‿y.sje.z‿i.nwi\
qu’ils/elles eussent  inouï  \k‿[i/ɛ]l.z‿ys.t‿i.nwi\

Conditionnel

Présent
j’ inouïrais \ʒ‿ i.nwi.ʁɛ\
tu  inouïrais \ty  i.nwi.ʁɛ\
il/elle/on  inouïrait \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.nwi.ʁɛ\
nous  inouïrions \nu.z‿ i.nwi.ʁjɔ̃\
vous  inouïriez \vu.z‿ i.nwi.ʁje\
ils/elles  inouïraient \[il/ɛl].z‿ i.nwi.ʁɛ\
Passé
j’aurais  inouï  \ʒ‿o.ʁɛ.z‿i.nwi\
tu aurais  inouï  \ty o.ʁɛ.z‿i.nwi\
il/elle/on aurait  inouï  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿o.ʁɛ.t‿i.nwi\
nous aurions  inouï  \nu.z‿o.ʁjɔ̃.z‿i.nwi\
vous auriez  inouï  \vu.z‿o.ʁje.z‿i.nwi\
ils/elles auraient  inouï  \[i/ɛ]l.z‿o.ʁɛ.t‿i.nwi\

Impératif

Présent
  inouïs  \i.nwi\
  inouïssons  \i.nwi.sɔ̃\
  inouïssez  \i.nwi.se\
Passé
 aie  inouï   \ɛ i.nwi\ 
 ayons  inouï   \ɛ.jɔ̃.z‿i.nwi\ 
 ayez  inouï   \ɛ.je.z‿i.nwi\