Conjugaison:français/marmiter

Conjugaison en français
marmiter
Verbe du premier groupe,
conjugué comme {{fr-conj-1}}

Conjugaison de marmiter, verbe du 1er groupe, conjugué avec l’auxiliaire avoir.


Modes impersonnels

Indicatif

Présent
je  marmite \ʒə  maʁ.mit\
tu  marmites \ty  maʁ.mit\
il/elle/on  marmite \[il/ɛl/ɔ̃]  maʁ.mit\
nous  marmitons \nu  maʁ.mi.tɔ̃\
vous  marmitez \vu  maʁ.mi.te\
ils/elles  marmitent \[il/ɛl]  maʁ.mit\
Passé composé
j’ai  marmité  \ʒ‿e maʁ.mi.te\
tu as  marmité  \ty a maʁ.mi.te\
il/elle/on a  marmité  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a maʁ.mi.te\
nous avons  marmité  \nu.z‿a.vɔ̃ maʁ.mi.te\
vous avez  marmité  \vu.z‿a.ve maʁ.mi.te\
ils/elles ont  marmité  \[i/ɛ]l.z‿ɔ̃ maʁ.mi.te\
Imparfait
je  marmitais \ʒə  maʁ.mi.tɛ\
tu  marmitais \ty  maʁ.mi.tɛ\
il/elle/on  marmitait \[il/ɛl/ɔ̃]  maʁ.mi.tɛ\
nous  marmitions \nu  maʁ.mi.tjɔ̃\
vous  marmitiez \vu  maʁ.mi.tje\
ils/elles  marmitaient \[il/ɛl]  maʁ.mi.tɛ\
Plus-que-parfait
j’avais  marmité  \ʒ‿a.vɛ maʁ.mi.te\
tu avais  marmité  \ty a.vɛ maʁ.mi.te\
il/elle/on avait  marmité  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a.vɛ maʁ.mi.te\
nous avions  marmité  \nu.z‿a.vjɔ̃ maʁ.mi.te\
vous aviez  marmité  \vu.z‿a.vje maʁ.mi.te\
ils/elles avaient  marmité  \[i/ɛ]l.z‿a.vɛ maʁ.mi.te\
Passé simple
je  marmitai \ʒə  maʁ.mi.te\
tu  marmitas \ty  maʁ.mi.ta\
il/elle/on  marmita \[il/ɛl/ɔ̃]  maʁ.mi.ta\
nous  marmitâmes \nu  maʁ.mi.tam\
vous  marmitâtes \vu  maʁ.mi.tat\
ils/elles  marmitèrent \[il/ɛl]  maʁ.mi.tɛʁ\
Passé antérieur
j’eus  marmité  \ʒ‿y maʁ.mi.te\
tu eus  marmité  \ty y maʁ.mi.te\
il/elle/on eut  marmité  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y maʁ.mi.te\
nous eûmes  marmité  \nu.z‿ym maʁ.mi.te\
vous eûtes  marmité  \vu.z‿yt maʁ.mi.te\
ils/elles eurent  marmité  \[i/ɛ]l.z‿yʁ maʁ.mi.te\
Futur simple
je  marmiterai \ʒə  maʁ.mi.t(ə.)ʁe\
tu  marmiteras \ty  maʁ.mi.t(ə.)ʁa\
il/elle/on  marmitera \[il/ɛl/ɔ̃]  maʁ.mi.t(ə.)ʁa\
nous  marmiterons \nu  maʁ.mi.t(ə.)ʁɔ̃\
vous  marmiterez \vu  maʁ.mi.t(ə.)ʁe\
ils/elles  marmiteront \[il/ɛl]  maʁ.mi.t(ə.)ʁɔ̃\
Futur antérieur
j’aurai  marmité  \ʒ‿o.ʁe maʁ.mi.te\
tu auras  marmité  \ty o.ʁa maʁ.mi.te\
il/elle/on aura  marmité  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿o.ʁa maʁ.mi.te\
nous aurons  marmité  \nu.z‿o.ʁɔ̃ maʁ.mi.te\
vous aurez  marmité  \vu.z‿o.ʁe maʁ.mi.te\
ils/elles auront  marmité  \[i/ɛ]l.z‿o.ʁɔ̃ maʁ.mi.te\

Subjonctif

Présent
que je  marmite \kə ʒə  maʁ.mit\
que tu  marmites \kə ty  maʁ.mit\
qu’il/elle/on  marmite \k‿[il/ɛl/ɔ̃]  maʁ.mit\
que nous  marmitions \kə nu  maʁ.mi.tjɔ̃\
que vous  marmitiez \kə vu  maʁ.mi.tje\
qu’ils/elles  marmitent \k‿[il/ɛl]  maʁ.mit\
Passé
que j’aie  marmité  \kə ʒ‿ɛ maʁ.mi.te\
que tu aies  marmité  \kə ty ɛ maʁ.mi.te\
qu’il/elle/on ait  marmité  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ɛ maʁ.mi.te\
que nous ayons  marmité  \kə nu.z‿ɛ.jɔ̃ maʁ.mi.te\
que vous ayez  marmité  \kə vu.z‿ɛ.je maʁ.mi.te\
qu’ils/elles aient  marmité  \k‿[i/ɛ]l.z‿ɛ maʁ.mi.te\
Imparfait
que je  marmitasse \kə ʒə  maʁ.mi.tas\
que tu  marmitasses \kə ty  maʁ.mi.tas\
qu’il/elle/on  marmitât \k‿[il/ɛl/ɔ̃]  maʁ.mi.ta\
que nous  marmitassions \kə nu  maʁ.mi.ta.sjɔ̃\
que vous  marmitassiez \kə vu  maʁ.mi.ta.sje\
qu’ils/elles  marmitassent \k‿[il/ɛl]  maʁ.mi.tas\
Plus-que-parfait
que j’eusse  marmité  \kə ʒ‿ys maʁ.mi.te\
que tu eusses  marmité  \kə ty ys maʁ.mi.te\
qu’il/elle/on eût  marmité  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y maʁ.mi.te\
que nous eussions  marmité  \kə nu.z‿y.sjɔ̃ maʁ.mi.te\
que vous eussiez  marmité  \kə vu.z‿y.sje maʁ.mi.te\
qu’ils/elles eussent  marmité  \k‿[i/ɛ]l.z‿ys maʁ.mi.te\

Conditionnel

Impératif

Présent
  marmite  \maʁ.mit\
  marmitons  \maʁ.mi.tɔ̃\
  marmitez  \maʁ.mi.te\
Passé
 aie  marmité   \ɛ maʁ.mi.te\ 
 ayons  marmité   \ɛ.jɔ̃ maʁ.mi.te\ 
 ayez  marmité   \ɛ.je maʁ.mi.te\