am eus
Breton modifier
Étymologie modifier
Forme de locution verbale modifier
am eus \ãˈmø̃sː\
- Première personne du singulier de l’indicatif présent du verbe en devout/kaout, « avoir ».
- « Fiziañs am eus ennoc’h, Koneri, » eme Wenn. — (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 13.)
- « J’ai confiance en vous, Koneri, » dit Gwenn.
- « Hemañ eo ! Me eo am eus e lazhet, me va-unan. [...] » ! — (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 72.)
- « C’est celui-ci ! C’est moi qui l’ai tué, moi seul. [...] » !
- « Fiziañs am eus ennoc’h, Koneri, » eme Wenn. — (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 13.)
Notes modifier
Am eus s’utilise après le pronom personnel (sujet) me ou un complément d’objet direct.