Espéranto modifier

Forme de verbe modifier

Voir la conjugaison du verbe digni
Conditionnel dignus

dignus \ˈdiɡ.nus\

  1. Conditionnel de digni.

Latin modifier

Étymologie modifier

De l’indo-européen commun *deḱ-no. Selon le Dictionnaire étymologique latin :
L’idée renfermée dans ce mot est celle de convenance ; la parenté avec decet est probable. Dignus est pour *dic-nus, comme salig-num (de salix, « saule ») est pour *salic-nus, et seg-men est pour *sec-men de seco (« couper »).

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif dignus dignă dignum dignī dignae dignă
Vocatif digne dignă dignum dignī dignae dignă
Accusatif dignum dignăm dignum dignōs dignās dignă
Génitif dignī dignae dignī dignōrŭm dignārŭm dignōrŭm
Datif dignō dignae dignō dignīs dignīs dignīs
Ablatif dignō dignā dignō dignīs dignīs dignīs

dignus \ˈdiːŋ.nus\ (adverbe : digne comparatif : dignior ; superlatif : dignissimus)

  1. Digne de, qui convient à.
    • dignus laude.
      digne de louange.
  2. Mérité.
    • digna timere.
      craindre le châtiment qu'on mérite.
  3. Digne, honnête, juste, convenable, mérité.

Dérivés modifier

Références modifier