e-unan
Breton modifier
Étymologie modifier
Adverbe modifier
e-unan \e.ˈỹː.nãn\
- Seul, tout seul, lui seul : forme à la troisième personne du singulier masculin, avec un verbe.
- Antren a ra, hag e wel un den kozh e-unan e-tal an tan. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /2, Éditions Al Liamm, 1985, page 159)
- Il entre et voit un vieil homme seul près du feu.
- C’hoant an nevoa da gaout pep tra evitan e-unan: [...]. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, page 2)
- Il voulait tout avoir pour lui tout seul: [...].
- Antren a ra, hag e wel un den kozh e-unan e-tal an tan. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /2, Éditions Al Liamm, 1985, page 159)
- Lui-même : avec un substantif, un pronom personnel ou une préposition conjuguée.
- — Ret eo din, a lâras dezhañ e-unan, mont da welet ar briñsez-se. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /2, Éditions Al Liamm, 1985, page 94)
- — Il faut que j’aille voir cette princesse, se dit-il à lui-même.
- Deut e oa an Tad-Mestr e-unan da gelenn ar skoliad. — (Youenn Drezen, Sizhun ar breur Arturo, Éditions Al Liamm, 1971, page 16)
- Le père instructeur était venu lui-même faire la leçon à l’élève.
- — Ret eo din, a lâras dezhañ e-unan, mont da welet ar briñsez-se. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /2, Éditions Al Liamm, 1985, page 94)
Dérivés modifier
Vocabulaire apparenté par le sens modifier
Singulier | 1re personne | ma-unan |
---|---|---|
2e personne | da-unan | |
3e personne masculin |
e-unan | |
3e personne féminin |
he-unan | |
Pluriel | 1re personne | hon-unan |
2e personne | hocʼh-unan | |
3e personne | o-unan | |
Impersonnel | an-unan |
Prononciation modifier
- Bretagne (France) : écouter « e-unan [Prononciation ?] » (bon niveau)