Breton modifier

Étymologie modifier

Composé de e (« son, sa, ses (à lui) ») et de unan (« un »).

Adverbe modifier

e-unan \e.ˈỹː.nãn\

  1. Seul, tout seul, lui seul : forme à la troisième personne du singulier masculin, avec un verbe.
    • Antren a ra, hag e wel un den kozh e-unan e-tal an tan. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /2, Éditions Al Liamm, 1985, page 159)
      Il entre et voit un vieil homme seul près du feu.
    • C’hoant an nevoa da gaout pep tra evitan e-unan: [...]. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, page 2)
      Il voulait tout avoir pour lui tout seul: [...].
  2. Lui-même : avec un substantif, un pronom personnel ou une préposition conjuguée.
    • — Ret eo din, a lâras dezhañ e-unan, mont da welet ar briñsez-se. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /2, Éditions Al Liamm, 1985, page 94)
      — Il faut que j’aille voir cette princesse, se dit-il à lui-même.
    • Deut e oa an Tad-Mestr e-unan da gelenn ar skoliad. — (Youenn Drezen, Sizhun ar breur Arturo, Éditions Al Liamm, 1971, page 16)
      Le père instructeur était venu lui-même faire la leçon à l’élève.

Dérivés modifier

Vocabulaire apparenté par le sens modifier

Singulier 1re personne ma-unan
2e personne da-unan
3e personne
masculin
e-unan
3e personne
féminin
he-unan
Pluriel 1re personne hon-unan
2e personne hocʼh-unan
3e personne o-unan
Impersonnel an-unan

Prononciation modifier