Breton modifier

Étymologie modifier

(1821)[1] Dérivé de eneb, avec le suffixe -our.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
enebour enebourien enebourion

enebour \ẽˈneː.bur\ masculin (pour une femme, on dit : enebourez)

  1. Adversaire, ennemi, opposant.
    • Èl lod kaer, graet em eus ar brezel, penn d’ar benn, hep tenniñ un tenn fuzuilhenn àr ma nesañ a oa a-dal din hag a oa desket din kasaat hag ober ma enebour anezhoñ. — (Loeiz Herrieu, Kammdro an Ankoù, Éditions Al Liamm, 1994, page 10)
      Le bon côté, j’ai fait la guerre, d’un bout à l’autre, sans tirer un coup de fusil sur mon prochain qui était en face de moi et que l’on m’avait appris à haïr et à appeler mon ennemi.
    • En tu ’rall d’ar vourcʼh e chome cʼhoazh enebourion en ur vouzelenn. — (Loeiz Herrieu, Kammdro an Ankoù, Éditions Al Liamm, 1994, page 139)
      De l’autre côté du bourg, il restait encore des ennemis dans une tranchée.

Variantes modifier

Dérivés modifier

Références modifier

  1. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Douarnenez, Le Chasse-Marée, 2003, p. 214b