Allemand modifier

Forme de verbe modifier

erb \ɛʁp\

  1. Deuxième personne du singulier de l’impératif présent de erben.

Prononciation modifier

  • Berlin : écouter « erb [ɛʁp] »

Polonais modifier

Étymologie modifier

Du suédois erbium.

Nom commun modifier

Cas Singulier
Nominatif erb
Vocatif erbie
Accusatif erb
Génitif erbu
Locatif erbie
Datif erbowi
Instrumental erbem

erb \ɛrp\ masculin inanimé

  1. (Chimie) Erbium.
    • Jakie właściwości chemiczne ma erb?

Dérivés modifier

Voir aussi modifier

  • erb sur l’encyclopédie Wikipédia (en polonais)  

Références modifier

Tchèque modifier

Étymologie modifier

De l’allemand Erbe (« héritage »)[1], c’est un signe distinctif dont on hérite.

Nom commun modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif erb erby
Génitif erbu erbů
Datif erbu erbům
Accusatif erb erby
Vocatif erbe erby
Locatif erbu erbech
Instrumental erbem erby
 
Rodový erb pánů ze Šternberka tvoří osmihrotá zlatá hvězda v modrém poli.

erb \ɛrp\ masculin inanimé

  1. (Héraldique) Armes héraldiques, blason.
    • Věda, která se zabývá studiem erbů, se nazývá heraldika.

Dérivés modifier

Dérivés dans d’autres langues modifier

  • Polonais : herb & de là, dans la plupart des langues slaves.

Anagrammes modifier

Voir aussi modifier

  • erb sur l’encyclopédie Wikipédia (en tchèque)  

Références modifier

  1. Jiří Rejzek, Dictionnaire étymologique tchèque, Leda, Prague, 2001