erer
Breton modifier
Étymologie modifier
- Du moyen breton erer, dérivé du moyen breton er[1].
- Comparer avec eryr en gallois, er en cornique, iolar en gaélique (sens identique), Aar en allemand.
Nom commun modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
erer | erered |
erer \ˈeːrɛr\ masculin
- (Ornithologie) Aigle.
- ERER. — An erer a zo ur pikol labous preizer o vevañ er menezioù. — (Abeozen, Marvailhoù Loened, Skridoù Breizh, Brest, 1943, page 108)
- AIGLE. — L’aigle est un grand oiseau de proie qui vit dans les montagnes.
- ERER. — An erer a zo ur pikol labous preizer o vevañ er menezioù. — (Abeozen, Marvailhoù Loened, Skridoù Breizh, Brest, 1943, page 108)
Variantes orthographiques modifier
Dérivés modifier
Forme de nom commun modifier
Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 |
---|---|---|
arar | ararioù | erer |
erer \ˈeːrɛr\ masculin
- Pluriel interne de arar.
Synonymes modifier
Anagrammes modifier
Références modifier
- « er, erer » dans Grégoire de Rostrenen, Dictionnaire français-breton, J. Vatar, Rennes, 1732, 916 pages → [version en ligne]
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499