Voir aussi : F-ino, Fino

Espagnol modifier

Étymologie modifier

Du latin finitus.

Adjectif modifier

Genre Singulier Pluriel
Masculin fino finos
Féminin fina finas

fino \ˈfi.no\

  1. Fin.

Prononciation modifier

  • Venezuela : écouter « fino [ˈfi.no] »

Espéranto modifier

Étymologie modifier

Composé de la racine fin (« finir ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif fino
\ˈfi.no\
finoj
\ˈfi.noj\
Accusatif finon
\ˈfi.non\
finojn
\ˈfi.nojn\

fino \ˈfi.no\     composition de racines de l’ekzercaro §23-28

  1. Bout, fin.
    • (Ekz. §27) La feino (Fino) > La fée (Fin)
    • (Ekz. §28) Ekzemple: por esprimi direkton, ni aldonas al la vorto la finon "n"
      Par exemple: pour exprimer la direction, nous ajoutons au mot la fin "n"

Apparentés étymologiques modifier

Académiques:

Prononciation modifier

Voir aussi modifier

  • fino sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto)  

Références modifier

Bibliographie modifier

Ido modifier

Étymologie modifier

De l’espéranto.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
fino
\Prononciation ?\
fini
\Prononciation ?\

fino \ˈfi.nɔ\

  1. Fin.

Italien modifier

Étymologie modifier

Du latin finitus.

Adjectif modifier

Singulier Pluriel
Masculin fino
\ˈfi.no\
fini
\ˈfi.ni\
Féminin fina
\ˈfi.na\
fine
\ˈfi.ne\

fino \Prononciation ?\

  1. Fin.

Préposition modifier

fino \Prononciation ?\

  1. Jusque.

Dérivés modifier

Anagrammes modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Portugais modifier

Étymologie modifier

Du latin finitus.

Adjectif modifier

Singulier Pluriel
Masculin fino finos
Féminin fina finas

fino \fˈi.nu\ (Lisbonne) \fˈi.nʊ\ (São Paulo) masculin

  1. Fin, subtil.
  2. Fin, Mince.
    • uma tábua fina.
      une planche fine.
  3. Délicat, tendre.

Synonymes modifier

Dérivés modifier

Prononciation modifier

Références modifier