hon eus
Breton modifier
Étymologie modifier
Forme de locution verbale modifier
hon eus \ɔ̃nˈø̃sː\
- Première personne du pluriel de l’indicatif présent du verbe en devout/kaout, « avoir ».
- Gouzout a rae ouzhpenn-se — hel lavaret hon eus bremaik — kement a zlee da Varzhin. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 34)
- En outre il savait — nous l’avons dit tout à l’heure — tout ce qu’il devait à Merlin.
- Gouzout a rae ouzhpenn-se — hel lavaret hon eus bremaik — kement a zlee da Varzhin. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 34)