Breton modifier

Étymologie modifier

Du moyen breton quiguer[1], dérivé de kig (« chair, viande »), avec le suffixe -er.
À comparer avec les mots cigydd, cigwr en gallois, kyger en cornique (sens identique).

Nom commun modifier

Mutation Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
Non muté kiger kigerien kigerion
Adoucissante giger gigerien gigerion
Spirante cʼhiger cʼhigerien cʼhigerion

kiger \ˈkiːɡɛr\ masculin (pour une femme, on dit : kigerez)

  1. Boucher (divers sens).
    • Me, eme Yann Prigent, a ya da esa gwerzhañ ar vuocʼh-mañ d’ar cʼhiger, da Bloueskad, evit gellout kaout ur gwenneg bennak da brenañ bara. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 2, Éditions Al Liamm, 1977, page 20)
      Moi, dit Yann Prigent, je vais tenter de vendre cette vache au boucher à Plouescat, afin de pouvoir obtenir quelques sous pour acheter du pain.
    • Mont a reont d’eur cʼhoad hag unan anezo, kiger eus e vicher, a laz al loen gant eun taol boucʼhal war e vailh, e-kreiz e dal. — (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon, Kemper, 1950, page 244)
      Ils vont dans un bois et l’un d’eux, boucher de métier, tue l’animal d’un coup de hache sur sa tache blanche, au milieu de son front.
    • Setu ar cʼhiger hag e leue !… — (Conté par J.-L. Camm et transcrit par Ivonig Picard, An iliz digor, Annales de Bretagne, 1919, page 506)
      Voici le boucher et son veau !…
    • Mes an holl a en em savas adarre en o enep, evel en amzer gozh, ha, dreist ar re all, ar gigerien ne felle ket dezho, nag a bell nag a dost, e cʼhoarvezje an disterañ enkrez gant ho ferson. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 118)
      Mais tous se soulevèrent de nouveau contre eux, comme par le passé, et, plus que les autres, les bouchers qui ne voulaient, en aucune manière, qu’il arrive le moindre souci à leur prêtre.

Dérivés modifier

Proverbes et phrases toutes faites modifier

Références modifier

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499