- Emprunt bretonnisé au français « guignes »[1].
- Mentionné dans le grand dictionnaire français-breton de François Vallée (1931, page 348b) : cerise kignez, babu col. sg. -enn f. pl. -ennou.
kignez \ˈkĩɲes\ \ˈkĩnjes\ collectif
- (Botanique) Guignes.
- Va mab bihan a dostaas ouz an daol hag a gemeras eur gignezenn diwar ar plad. — (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 2, Gwalarn, 1936, page 39)
- Mon petit-fils s’approcha de la table et pris une guigne du plat.
- Ar cʼhignez ag ar wezenn-mañ a oa hor re-ni, kentocʼh trenk, mes mat er-walcʼh evidomp-ni. — (Job Jaffré, Etrezomp E Brezhoneg 1984-1986, Emglev Bro an Oriant, 2012, 4e de couverture)
- Les guignes de cet arbre étaient les nôtres, plutôt acides, mais assez bonnes pour nous.
- (Par extension) Cerises.
- Un dervezh edon e ti un horolajer p’en em gavas er stal ur placʼh gwisket e giz kêr, da lavarout eo gant ur robenn, un tog, div gignezenn ruz warnañ hag un tamm tul o cʼholeiñ he bizaj. — (S.J., Keleier ar Vro, in Arvor, no 97, 15 novembre 1942, page 1)
- Un jour, j’étais chez l’horloger quand arriva dans la boutique une femme habillée en citadine, c’est-à-dire avec une robe, un chapeau ornementé de deux cerises rouges et un voile de tulle recouvrant son visage.
kignez \ˈkĩɲes\ \ˈkĩnjes\
- Deuxième personne du singulier du présent de l’indicatif du verbe kignañ/kignat/kigniñ.