mancus
Latin modifier
Étymologie modifier
- Julius Pokorny [1] rattache ce mot à manus (« main » → voir manciola) en mentionnant l'italien manca (« [main] gauche ») et fait dériver l'italien mancare (« manquer ») du radical *men- (« petit, peu ») qui donne le grec ancien μόνος, monos (« seul ») et l'allemand mangeln (« manquer »).
Adjectif modifier
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | mancus | mancă | mancum | mancī | mancae | mancă |
Vocatif | mance | mancă | mancum | mancī | mancae | mancă |
Accusatif | mancum | mancăm | mancum | mancōs | mancās | mancă |
Génitif | mancī | mancae | mancī | mancōrŭm | mancārŭm | mancōrŭm |
Datif | mancō | mancae | mancō | mancīs | mancīs | mancīs |
Ablatif | mancō | mancā | mancō | mancīs | mancīs | mancīs |
mancus \Prononciation ?\
- Mutilé, manchot.
- mancus et membris omnibus captus ac debilis — (Cicéron. Rab. Perd. 7, 21)
- mancus et membris omnibus captus ac debilis — (Cicéron. Rab. Perd. 7, 21)
- Manquant, défectueux.
- talibus officiis prope mancus — (Horace. Ep. 2, 2, 21)
Références modifier
- « mancus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- [1] Julius Pokorny, Indogermanisches Etymologisches Woerterbuch, radical *mə-n-és