mordicus
Français modifier
Étymologie modifier
- Du latin mordicus.
Adverbe modifier
mordicus \mɔʁ.di.kys\
- Sans en démordre ; avec ténacité ; avec obstination.
- Tête de Lard et Mit-Sardine, s’ils ne défunctaient pas d’une apoplexie, seraient sûrement fusillés pour l’exemple ! Mordicus !… — (Raymond Guérin, Les Poulpes, Gallimard, Paris, 1953)
- Ça comptait pas, elle m’avait quand même à la merde because des bon Dieu de dédicaces que je refusais mordicus, que j’aurais mieux aimé crever que de céder sur ce petit détail. — (Louis-Ferdinand Céline, Version A de « Féérie pour une autre fois », Gallimard, Paris, 1993)
- Mais au lecteur qui tiendrait mordicus à relier Einstein au monde de l'ésotérisme, je recommande la lecture de l'article qu'il publia en 1926 sur la « cause de la formation des méandres des cours d'eau et la "Loi de Baer" ». — (Denis Hamel, Albert Einstein, astrologue ? Vous voulez rire ? La fin d’un canular, dans Le Québec sceptique, n° 57, page 31, été 2005)
- L’Homo sapiens quebecus tient à son été mordicus. — (Danièle Lorain, Bientôt lâchés «lousse»?, Le Journal de Québec, 16 mai 2021)
Traductions modifier
- Portugais : obstinadamente (pt)
Prononciation modifier
- Canada (Shawinigan) : écouter « mordicus [Prononciation ?] »
- Lyon (France) : écouter « mordicus [Prononciation ?] »
Anagrammes modifier
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi modifier
- mordicus sur l’encyclopédie Wikipédia
Références modifier
- Tout ou partie de cet article a été extrait du Dictionnaire de l’Académie française, huitième édition, 1932-1935 (mordicus), mais l’article a pu être modifié depuis.
Latin modifier
Étymologie modifier
- De mordeo (« mordre »)
Adjectif modifier
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | mordicus | mordică | mordicum | mordicī | mordicae | mordică |
Vocatif | mordice | mordică | mordicum | mordicī | mordicae | mordică |
Accusatif | mordicum | mordicăm | mordicum | mordicōs | mordicās | mordică |
Génitif | mordicī | mordicae | mordicī | mordicōrŭm | mordicārŭm | mordicōrŭm |
Datif | mordicō | mordicae | mordicō | mordicīs | mordicīs | mordicīs |
Ablatif | mordicō | mordicā | mordicō | mordicīs | mordicīs | mordicīs |
mordicus \Prononciation ?\
- Qui aime à mordre.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Synonymes modifier
Adverbe modifier
mordicus \Prononciation ?\
- En mordant, avec les dents.
- in Gange […] in eodem esse Statius Sebosus haut modico miraculo adfert vermes, branchiis binis sex cubitorum, caeruleos, qui nomen a facie traxerunt. his tantas esse vires, ut elephantos ad potus venientes mordicus comprehensa manu eorum abstrahant. — (Pline, Histoires Naturelles, IX, 46)
- Le Gange […] Statius Sebosus dit que dans le même fleuve (chose qui n'est pas peu merveilleuse) on trouve des poissons appelés vers, à deux branchies, longs de six coudées, bleus, qui ont tiré leur nom de leur configuration : ils sont si forts, que mordant la trompe des éléphants qui viennent pour boire, ils les entraînent dans l'eau.
- in Gange […] in eodem esse Statius Sebosus haut modico miraculo adfert vermes, branchiis binis sex cubitorum, caeruleos, qui nomen a facie traxerunt. his tantas esse vires, ut elephantos ad potus venientes mordicus comprehensa manu eorum abstrahant. — (Pline, Histoires Naturelles, IX, 46)
- Opiniâtrement, obstinément.
- rem mordicus tenere, Cicéron. Ac. 2, 51
Références modifier
- « mordicus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage