Latin modifier

Étymologie modifier

De l’indo-européen commun *sen-o[1] (« vieux » → voir s- et anus) qui donne le grec ancien ἕνος, hénos, le sanskrit सन sána, le gotique 𐍃𐌹𐌽𐌴𐌹𐌲𐍃 sineigs, etc.

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif senex senex senex senēs senēs senia
Vocatif senex senex senex senēs senēs senia
Accusatif senem senem senex senēs senēs senia
Génitif senis senis senis senium senium senium
Datif senī senī senī senibus senibus senibus
Ablatif senī senī senī senibus senibus senibus

senex \ˈse.neks\ (comparatif : senior, superlatif : senissimus)

  1. Vieux, âgé, ancien.
    • senibus seclis.
      dans les siècles reculés.
    • Cato, quo erat nemo fere senior temporibus illis — (Cicéron, Lae. 5)
      Caton, que presque personne ne surpasait en âge à cette époque-là
    • senior oratio — (Cicéron, Br. 160)
      discours ayant plus de maturité

Dérivés modifier

Nom commun modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif senex senēs
Vocatif senex senēs
Accusatif senem senēs
Génitif senis senum
Datif senī senibus
Ablatif senĕ senibus

senex \ˈse.neks\ masculin 3e déclinaison, faux parisyllabique

  1. Vieillard, ancien.

Références modifier