Luxembourgeois modifier

Étymologie modifier

De béien (« plier ») avec le préfixe verbal an-, indiquant la direction.

Verbe modifier

Infinitif abéien
Verbe auxiliaire sinn
Participe passé agebéit
Indicatif
Présent ech béien an
du béis an
hien, si, hatt béit an
mir béien an
dir béit an
si béien an
Passé
composé
ech sinn agebéit
du bass agebéit
hien, si, hatt ass agebéit
mir sinn agebéit
dir sidd agebéit
si sinn agebéit
Prétérit verbe sans prétérit Plus-que-parfait ech war agebéit
du waars agebéit
hien, si, hatt war agebéit
mir waren agebéit
dir waart agebéit
si waren agebéit
Futur I ech wäert abéien
du wäerts abéien
hien, si, hatt wäert abéien
mir wäerten abéien
dir wäert abéien
si wäerten abéien
Futur II ech wäert agebéit sinn
du wäerts agebéit sinn
hien / si, hatt wäert agebéit sinn
mir wäerten agebéit sinn
dir wäert agebéit sinn
si wäerten agebéit sinn
Conditionnel
Conditionnel
présent
ech géif abéien
du géifs abéien
hien, si, hatt géif abéien
mir géifen abéien
dir géift abéien
si géifen abéien
Conditionnel
passé
ech wier agebéit
du wiers agebéit
hien, si, hatt wier agebéit
mir wieren agebéit
dir wiert agebéit
si wieren agebéit
Impératif
béi an!
béit an!

abéie(n) \Prononciation ?\ intransitif

  1. S’engager, tourner (changer de direction).
    • Bei der rouder Luucht ass de Bus no riets agebiet. : Au feu rouge, le bus a tourné à droite.

Notes modifier

La forme de ce mot avec n final est utilisée lorsque le mot qui suit débute soit par une voyelle, soit par les consonnes d, h, n, t ou z (règle « de l’Eifel »), sinon « abéie » est utilisé.