accentus
Étymologie
modifierNom commun
modifierCas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | accentŭs | accentūs |
Vocatif | accentŭs | accentūs |
Accusatif | accentum | accentūs |
Génitif | accentūs | accentuum |
Datif | accentūi ou accentū |
accentibus |
Ablatif | accentū | accentibus |
- Son, intonation, Signal sonore.
- (Grammaire) Accent, accentuation.
Quasi-synonymes
modifierApparentés étymologiques
modifier- accentŏr (« celui qui chante avec un autre »)
Forme de verbe
modifierCas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | accentus | accentă | accentum | accentī | accentae | accentă |
Vocatif | accente | accentă | accentum | accentī | accentae | accentă |
Accusatif | accentum | accentăm | accentum | accentōs | accentās | accentă |
Génitif | accentī | accentae | accentī | accentōrŭm | accentārŭm | accentōrŭm |
Datif | accentō | accentae | accentō | accentīs | accentīs | accentīs |
Ablatif | accentō | accentā | accentō | accentīs | accentīs | accentīs |
accentus \Prononciation ?\
- Participe passé de accino.
Références
modifier- « accentus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage