Voir aussi : Amic

Ancien occitanModifier

ÉtymologieModifier

Du latin amicum, accusatif singulier de amicus.

Nom commun Modifier

amic \Prononciation ?\ masculin

  1. Ami.

VariantesModifier

Dérivés dans d’autres languesModifier

RéférencesModifier

  • amicus dans Walther von Wartburg, Französisches Etymologisches Wörterbuch. Eine darstellung des galloromanischen sprachschatzes, Bonn, 1928

CatalanModifier

ÉtymologieModifier

Du latin amicus, même sens.

Nom commun Modifier

Singulier Pluriel
amic
\əˈmik\
amics
\əˈmiks\

amic [əˈmik], [aˈmik] masculin (pour une femme, on dit : amiga)

  1. Ami.
    • Per a Déu fer
      servei algú,
      e, en comú,
      així amics,
      com enemics:
      bon adjutori,
      tot meritori,
      caritatiu.
      — (Jaume Roig, Espill)

DérivésModifier

Apparentés étymologiquesModifier

PrononciationModifier

AnagrammesModifier

OccitanModifier

ÉtymologieModifier

Du latin amicus, même sens.

Nom commun Modifier

Singulier Pluriel
amic
\a.ˈmik\
amics
\a.ˈmit͡s\

amic \a.ˈmik\ masculin (pour une femme, on dit : amiga) (graphie normalisée)

  1. Ami.

Adjectif Modifier

Nombre Singulier Pluriel
Masculin amic
\a.ˈmik\
amics
\a.ˈmit͡s\
Féminin amiga
\a.ˈmiɣo̞\
amigas
\a.ˈmiɣo̞s\

amic \a.ˈmik\ masculin (pour une femme, on dit : amiga) (graphie normalisée)

  1. Ami.

PrononciationModifier

  • France (Béarn) : écouter « amic [a.ˈmik] »

AnagrammesModifier

RéférencesModifier

RoumainModifier

ÉtymologieModifier

Du latin amicus.

Nom commun Modifier

masculin Singulier Pluriel
cas non articulé articulé non articulé articulé
Nominatif
Accusatif
amic amicul amici amicii
Datif
Génitif
amic amicului amici amicilor
Vocatif amicule amicilor

amic masculin \aˈmik\

  1. Copain, ami.

SynonymesModifier