anzavit
Breton modifier
Forme de verbe modifier
anzavit \ãnˈzɑːvit\
- Deuxième personne du pluriel du présent de l’indicatif du verbe anzav.
- — Ia, Aoutrou persoun, cʼhoui. Ha mʼhen anzavit ket, dek test e leacʼh unan a gavign dʼher lavaret dʼeocʼh pa gerfot. — (Lan Inisan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, page 320)
- — Ya, Aotrou person, cʼhwi. Ha ma nʼhen anzavit ket, dek test e-lecʼh unan a gavin dʼher lavaret deocʼh pa gerfot. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 2, Éditions Al Liamm, 1977, page 231)
- — Oui, monsieur le recteur, vous. Et si vous ne le reconnaissez pas, je trouverai dix témoins plutôt quʼun pour vous le dire quand vous voudrez.
- Deuxième personne du pluriel de l’impératif de anzav.
- « Tad, pec’het am eus...
— Anzavit, breur Arturo !
— Faziet am eus... » — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, page 68)- « Mon père, j’ai péché...
— Avouez, frère Arthur !
— J’ai fauté... »
- « Mon père, j’ai péché...
- « Tad, pec’het am eus...