Breton modifier

Étymologie modifier

Dérivé de barn, avec le suffixe -er.
Du moyen breton barner[1].
À comparer avec le mot gallois barnwr (sens identique).

Nom commun modifier

Mutation Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
Non muté barner barnerien barnerion
Adoucissante varner varnerien varnerion
Durcissante parner parnerien parnerion

barner \ˈbarnɛr\ masculin

  1. Juge.
    • Ar barner a ziskennas ar cʼhra gant e zaou archer : unan eus ar re-man a yeas en pep ti. — (Fañch al Lae, Bilzig, Ad. Le Goaziou, leorier, Kemper, 1925, page 32)
      Le juge descendit la côte avec ses deux gendarmes : l’un d’eux alla dans chaque maison.

Variantes modifier

Dérivés modifier

Forme de verbe modifier

Mutation Forme
Non muté barner
Adoucissante varner
Durcissante parner

barner \ˈbarnɛr\

  1. Impersonnel du présent de l’indicatif du verbe barn/barnañ/barniñ.

Références modifier

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499