bucolicus
LatinModifier
ÉtymologieModifier
- Du grec ancien βουκολικός, boukolikós.
Adjectif Modifier
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | bucolicus | bucolică | bucolicum | bucolicī | bucolicae | bucolică |
Vocatif | bucolice | bucolică | bucolicum | bucolicī | bucolicae | bucolică |
Accusatif | bucolicum | bucolicăm | bucolicum | bucolicōs | bucolicās | bucolică |
Génitif | bucolicī | bucolicae | bucolicī | bucolicōrŭm | bucolicārŭm | bucolicōrŭm |
Datif | bucolicō | bucolicae | bucolicō | bucolicīs | bucolicīs | bucolicīs |
Ablatif | bucolicō | bucolicā | bucolicō | bucolicīs | bucolicīs | bucolicīs |
bucolicus \Prononciation ?\
- Pastoral, champêtre, bucolique.
- (En particulier) Bucolicōn poëma, Les Bucoliques, recueil de poésie pastorale de Virgile : Būcŏlĭca.
RéférencesModifier
- « bucolicus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage