Voir aussi : Caritat

Ancien occitan modifier

Étymologie modifier

Du latin caritatem, accusatif de caritas.

Nom commun modifier

caritat féminin

  1. Charité.
  2. Une des vertus théologales.
  3. Corporation, confrérie de gens de métier.

Références modifier

  • François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage

Catalan modifier

Étymologie modifier

(Attesté vers 1200) Du latin caritatem, accusatif de caritas.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
caritat
\kəɾiˈtat\
caritats
\kəɾiˈtats\

caritat [kəɾiˈtat], [kaɾiˈtat] féminin

  1. Charité.
    • En aquest món
      amar mon Déu
      sols per sguard seu,
      e mon proïsme
      per Déu altisme:
      tal caritat
      e voluntat
      desig haver.
      — (Jaume Roig, Espill)

Prononciation modifier

Occitan modifier

Étymologie modifier

Du latin caritatem, accusatif de caritas.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
caritat
\kaɾiˈtat\
caritats
\kaɾiˈtat͡s\

caritat \kaɾiˈtat\ (graphie normalisée) féminin

  1. Charité, amour de Dieu et du prochain.
    • faire, demandar la caritat
      demander la charité
    • la caritat, au nom de Dieu !
      le charité, au nom de Dieu !
    • fai fòrça caritats
      il fait de grandes charités
    • òbra de caritat
      œuvre de charité
    • espitau de la caritat
      hôpital de la Charité, hospice
    • enfant de la Caritat
      enfant trouvé
    • la caritat se trufa de l’espitau
      la pelle se moque du fourgon
    • Caritat e amor son parents. — (Proverbe)
  2. Pain béni qu’on donne à la messe.
  3. Aumône, distribution de secours.
  4. Ancien nom des bureaux de bienfaisance.
  5. (Vieilli) Caisse de secours mutuels d’une corporation.

Variantes dialectales modifier

Vocabulaire apparenté par le sens modifier

Prononciation modifier

Références modifier