concordar
Ancien occitanModifier
ÉtymologieModifier
- Du latin concordare.
Verbe Modifier
concordar
- Accorder, concorder.
VariantesModifier
CatalanModifier
ÉtymologieModifier
- Du latin concordare.
Verbe Modifier
concordar [kuŋkuɾˈda] 1er groupe (voir la conjugaison)
Apparentés étymologiquesModifier
PrononciationModifier
- catalan oriental (hors majorquin) : [kuŋkuɾˈda]
- valencien : [koŋkoɾˈdaɾ]
- catalan nord-occidental, majorquin : [koŋkoɾˈda]
EspagnolModifier
ÉtymologieModifier
- Du latin concordare.
Verbe Modifier
concordar [koŋkoɾˈdaɾ] 1er groupe (voir la conjugaison)
PrononciationModifier
- (Région à préciser) : écouter « concordar [Prononciation ?] »
OccitanModifier
ÉtymologieModifier
- Du latin concordare.
Verbe Modifier
concordar [kuŋkuɾˈdaː] intransitif (graphie normalisée) 1er groupe (voir la conjugaison)
- Concorder.
Aquò concòrda amb lo reglament.
- Cela concorde avec le réglement.
PrononciationModifier
- France (Béarn) : écouter « concordar [kuŋkuɾˈdaː] »
RéférencesModifier
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002 → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011
PortugaisModifier
ÉtymologieModifier
- Du latin concordare.
Verbe Modifier
concordar \Prononciation ?\ transitif 1er groupe (voir la conjugaison)
- Admettre, consentir, donner son accord, être d’accord.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- Mettre d’accord, accorder.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
NotesModifier
- Cette forme est celle de l’infinitif impersonnel, de la première et de la troisième personne du singulier de l’infinitif personnel, ainsi que de la première et de la troisième personne du singulier du futur du subjonctif.