Français modifier

Forme de nom commun modifier

continens \kɔ̃.ti.nɑ̃\ masculin

  1. (Archaïque, orthographe d’avant 1835) Ancien pluriel de continent.

Anagrammes modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Latin modifier

Étymologie modifier

Participe présent de contineo (« bien tenir, contenir »).

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif continens continens continens continentēs continentēs continentia
Vocatif continens continens continens continentēs continentēs continentia
Accusatif continentem continentem continens continentēs continentēs continentia
Génitif continentis continentis continentis continentium continentium continentium
Datif continentī continentī continentī continentibus continentibus continentibus
Ablatif continentī continentī continentī continentibus continentibus continentibus

continens \Prononciation ?\

  1. Qui se tient, qui tient bien : solide, ferme.
    • continens oratio — (Cicéron. Tusc. 1, 17)
      exposé suivi.
  2. Qui se tient : continu, ininterrompu, consécutif.
    • continens imber — (Suetone)
      pluie continuelle.
    • labor continens.
      travail ininterrompu.
    • continentibus diebus — (César. C. 3, 84, 2)
      les jours suivants.
    • timori malum continens — (Live. 5, 39, 8)
      mal qui succède immédiatement à la crainte.
    • continens agmen migrantium — (Live. 1, 29, 4)
      la longue file de ceux qui partaient en exil.
    • continens genus — (Cicéron)
      générations successives.
    • continente spiritu — (Cicéron)
      sans reprendre haleine, d'un seul souffle.
    • (Par ellipse de tempus) ex continenti — (Just.) ; in continenti — (Dig.)
      incontinent, sur l'heure.
  3. Qui se tient bien : continent, sobre, tempérant.
    • non continentior in vita hominum quam in pecunia — (César. C. 1, 23, 4)
      aussi respectueux de la vie des hommes que de leur argent.
    • moderatissimi homines et continentissimi — (Cicéron. Arch. 16)
      les plus modérés et les plus sages des hommes.
    • nemo est magis continens — (Plaute)
      il n'est personne de plus rangé.
  4. Qui contient, qui retient.
    • vinculum continens libertatem dehiscendi — (Pline)
      lien qui empêche la fente de s'ouvrir.
    • satis attente continens discipulos — (Gell.)
      qui exerce sur ses élèves une surveillance active.
  5. Qui se contient, maitre de soi.
    • non continens quin… Vell. :
    • ne pouvant s'empêcher de…
  6. Qui contient : contenant.
    • libri omne doctrinarum genus continentes — (Gell.)
      livres où sont traités toutes sortes de sujets.
  7. Qui se tient ensemble : attenant, contigu, voisin.
    • continens alicui rei (cum aliqua re).
      attenant à, qui touche (à).
    • continentem ripae collem occupat — (César. BC. 1, 14, 3)
      il occupe la colline qui touche la rive.
    • continens aer mari — (Cicéron. N. D. 2, 45, 117)
      l'air qui touche à la mer.
    • continens cum Ciliciâ pars — (Cicéron)
      partie qui confine à la Cilicie.
    • continentia verba — (Cicéron)
      mots unis.
    • continentia cum ipso negotio — (Cicéron)
      ce qui tient au fait lui-même.
  8. I ninterrompu, donc grand, important, large.
    • continentes silvae — (César)
      forêts d'une grande étendue.
    • continentes ruinae — (Live. 21, 8, 5)
      large brèche.
    • continens terra ou continens ripa.
      le continent.
    • continens incendium — (Curt.)
      incendie général.

Antonymes modifier

Nom commun 1 modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif continens continentēs
Vocatif continens continentēs
Accusatif continentĕm continentēs
Génitif continentĭs continentiŭm
Datif continentī continentĭbŭs
Ablatif continentĕ continentĭbŭs

continens \Prononciation ?\ féminin

  1. (Géographie) (Par ellipse de terra) Terre ferme, continent.
    • in continente.
      à terre.
    • Rerum geographicarum periti docent omnes continentes olim unam continentem fuisse quae Pangaea appellatur. — (Wikipedia, Continens)

Dérivés dans d’autres langues modifier

Nom commun 2 modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif continens continentēs
Vocatif continens continentēs
Accusatif continentĕm continentēs
Génitif continentĭs continentiŭm
Datif continentī continentĭbŭs
Ablatif continentĕ continentĭbŭs

continens \Prononciation ?\ neutre

  1. Essentiel, principal.
    • continens causae, Quint.
      l'essentiel de la cause, le point fondamental de la cause.
  2. (Au pluriel) Environs, alentours, lieux contigus.
    • continentia urbis, Dig.
      les faubourgs de la ville.

Forme de verbe modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif continens continens continens continentēs continentēs continentia
Vocatif continens continens continens continentēs continentēs continentia
Accusatif continentem continentem continens continentēs continentēs continentia
Génitif continentis continentis continentis continentium continentium continentium
Datif continentī continentī continentī continentibus continentibus continentibus
Ablatif continentī continentī continentī continentibus continentibus continentibus

continens \Prononciation ?\

  1. Participe présent de contineo.

Voir aussi modifier

  • continens sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin)  

Références modifier

  • « continens », dans Félix GaffiotDictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 417)