cuculus
Latin modifier
Étymologie modifier
- De l’indo-européen commun *kuku (« coucou ») qui donne[1] κόκκυξ, kokkux en grec ancien, kukavica en slovène кукувица, kukuvitsa en bulgare, kukačka en tchèque, etc.
Nom commun modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | cuculus | cuculī |
Vocatif | cucule | cuculī |
Accusatif | cuculum | cuculōs |
Génitif | cuculī | cuculōrum |
Datif | cuculō | cuculīs |
Ablatif | cuculō | cuculīs |
cucūlus masculin
- (Ornithologie) Coucou.
- Avium nomina multa a sono vocis constat esse conposita: ut grus, corvus, cygnus, pavo, milvus, ulula, cuculus, graculus et cetera. — (Isidore, Etymologiarum libri XX, XII)
- Avium nomina multa a sono vocis constat esse conposita: ut grus, corvus, cygnus, pavo, milvus, ulula, cuculus, graculus et cetera. — (Isidore, Etymologiarum libri XX, XII)
Variantes modifier
Synonymes modifier
Dérivés dans d’autres langues modifier
Prononciation modifier
Paronymes modifier
Références modifier
- « cuculus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- ↑ Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage