Voir aussi : daoulinan

Breton modifier

Étymologie modifier

Du moyen breton douglinaff[1][2].
 Dérivé de daoulin (« les deux genoux »), avec le suffixe -añ.

Verbe modifier

Mutation Forme
Non muté daoulinañ
Adoucissante zaoulinañ
Mixte taoulinañ

daoulinañ \dɔwˈlĩː.nã\ intransitif (voir la conjugaison), base verbale daoulin-

  1. S’agenouiller
    • Daoulinañ a reas ar breur Arturo, war ur gador-bediñ, da lavarout, e trugarekadenn, un dizenez eus e chapeled. — (Youenn Drezen, Sizhun ar breur Arturo, Éditions Al Liamm, 1971, page 79)
      Le frère Arthur sʼagenouilla, sur un prie-Dieu, pour dire, en remerciement, une dizaine de son chapelet.
    • Meur a wazh-dour a rede a-dreuz an hent war grouan gwenn hag e taoulinjomp meur a wech da evañ dour yen gant hon daouarn […]. — (Kate Roberts, Un devezh hañv, traduit par Marsel Klerg, in Al Liamm, no 22, septembre-octobre 1950, page 26)
      Plusieurs ruisseaux coulaient en travers du chemin sur du gravier blanc et nous nous agenouillâmes plusieurs fois pour boire de l’eau fraîche avec nos mains […].

Synonymes modifier

Variantes dialectales modifier

Références modifier

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003