delictum
Latin modifier
Étymologie modifier
- Neutre substantivé de delictus.
Nom commun modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | delictum | delicta |
Vocatif | delictum | delicta |
Accusatif | delictum | delicta |
Génitif | delictī | delictōrum |
Datif | delictō | delictīs |
Ablatif | delictō | delictīs |
delictum \Prononciation ?\ neutre
- Délit, faute.
- delictum suom Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat — (Plaute. Am. 1, 2, 32)
- delictum in se admittere — (Ter. Ad. 4, 5, 48)
- majore commisso delicto — (César, B. G. 7, 4 fin.)
- quo delictum majus est, eo poena est tardior — (Cicéron. Caecin. 3)
- ubi senatus delicti conscientia populum timet — (Sall. J. 27, 3)
- defendere delictum — (Hor. A. P. 442 al.)
- praeoccupatus in delicto — (Vulgate. Galat. 6, 1)
Forme de verbe modifier
delictum \Prononciation ?\
- Supin de delinquo.
Références modifier
- « delictum », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « delictum », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage