Latin modifier

Étymologie modifier

Neutre substantivé de delictus.

Nom commun modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif delictum delicta
Vocatif delictum delicta
Accusatif delictum delicta
Génitif delictī delictōrum
Datif delictō delictīs
Ablatif delictō delictīs

delictum \Prononciation ?\ neutre

  1. Délit, faute.
    • delictum suom Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat — (Plaute. Am. 1, 2, 32)
    • delictum in se admittere — (Ter. Ad. 4, 5, 48)
    • majore commisso delicto — (César, B. G. 7, 4 fin.)
    • quo delictum majus est, eo poena est tardior — (Cicéron. Caecin. 3)
    • ubi senatus delicti conscientia populum timet — (Sall. J. 27, 3)
    • defendere delictum — (Hor. A. P. 442 al.)
    • praeoccupatus in delicto — (Vulgate. Galat. 6, 1)

Forme de verbe modifier

delictum \Prononciation ?\

  1. Supin de delinquo.

Références modifier