Breton modifier

Étymologie modifier

Dérivé de penn (« tête, extrémité »), avec le préfixe di- privatif.

Adjectif modifier

Mutation Forme
Non muté dibenn
Adoucissante zibenn

dibenn \ˈdiː.bɛn\

  1. Acéphale.
  2. Final, terminal.
  3. (Sens figuré) Étourdi.

Nom commun modifier

Mutation Singulier Pluriel
Non muté dibenn dibennoù
Adoucissante zibenn zibennoù
Durcissante tibenn tibennoù

dibenn \ˈdiː.bɛn\ masculin

  1. Fin.
    • E dibenn ar cʼhenta kantved eus hon oadvez e oa bet enez Vreiz, evit ar rannvuia, aloubet gant ar Romaned. — (Meven Mordiern, Notennou diwar-benn ar Gelted koz, o istor hag o sevenadur, Skridoù Breizh, 1944, page 42)
      À la fin du premier siècle de notre ère, l’île de Bretagne, pour la majeure partie, avait été envahie par les Romains.
    • Kelou e varo a zeuas da Gamma war zibenn an noz : edo-hi hecʼh-unan war he zremenvan. — (Meven Mordiern, Notennou diwar-benn ar Gelted koz, o istor hag o sevenadur, Skridoù Breizh, 1944, page 281)
      La nouvelle de sa mort parvint à Kamma vers la fin de la nuit : elle était elle-même à l’agonie.
  2. Terminaison.
    • An holl anvioù furmet gant an dibennoù -ad ha -vezh a dle kemer reizh an anv ma teuont dioutañ. — (Roparz Hemon, A-zivout " Notennoù Yezh ", in Al Liamm, no 139, mars-avril 1970, page 147)
      Tous les noms formés avec les terminaisons -ad et -vezh doivent prendre le genre du nom dont ils dérivent.

Dérivés modifier

Forme de verbe modifier

Mutation Forme
Non muté dibenn
Adoucissante zibenn
Durcissante tibenn

dibenn \ˈdiː.bɛn\

  1. Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif du verbe dibennañ/dibenniñ.
  2. Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe dibennañ/dibenniñ.

Prononciation modifier