digantañ
Breton modifier
Forme de préposition modifier
| Personne | Forme |
|---|---|
| 1re du sing. | diganin |
| 2e du sing. | diganit |
| 3e masc. du sing. | digantañ |
| 3e fém. du sing. | diganti |
| 1re du plur. | diganimp ou diganeomp |
| 2e du plur. | diganeocʼh |
| 3e du plur. | diganto ou digante |
| Impersonnel | diganeor |
digantañ \diˈɡãntã\
- Troisième personne du singulier masculin de la préposition digant.
- — Bez’ hoc’h eus arc’hant, ma faotr ? a c’houlennas digantañ ar marc’hadour. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /1, Éditions Al Liamm, 1984, page 155)
- — Avez-vous de l’argent, mon garçon ? lui demanda le marchand.
- — Bez’ hoc’h eus arc’hant, ma faotr ? a c’houlennas digantañ ar marc’hadour. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /1, Éditions Al Liamm, 1984, page 155)
Variantes dialectales modifier