Néerlandais modifier

Étymologie modifier

Du moyen néerlandais dijc, issu du vieux néerlandais *dīk, du proto-germanique *dīkaz, de l'indo-européen commun *dheigʷ.
À comparer à l'allemand Teich, au frison occidental dyk, à l'anglais ditch, et l'islandais díki.

Nom commun modifier

Nombre Singulier Pluriel
Nom dijk dijken
Diminutif dijkje dijkjes

dijk \dɛi̯k\ masculin

  1. Digue.
    • iemand aan de dijk zetten
      mettre quelqu'un sur le pavé.
    • een dijk van een vent
      un type très grand.
    • een dijk van een machine
      une machine formidable, fantastique.
    • een dijk van een salaris
      un salaire très élevé.
  2. Route droite et surélevée artificiellement par rapport aux alentours et traversant d'anciens marais et zones humides.

Forme de verbe modifier

dijk \dɛi̯k\

  1. Première personne du singulier du présent de dijken.
  2. Impératif singulier de dijken.
  3. (Par inversion) Deuxième personne du singulier du présent de dijken.

Taux de reconnaissance modifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 99,2 % des Flamands,
  • 99,7 % des Néerlandais.

Prononciation modifier

Références modifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]